Master Song

Het jaar 2014 telt nog een paar uur. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht gebonden.

Nummer 1: Leonard Cohen - Master Song
https://www.youtube.com/watch?v=CB9aEqh-OSE


31 December 2014,

Rotterdam

Lieve kinderen,

Hierbij schrijf ik jullie een brief. Hoewel ik jullie op dit moment nog niet heb gekregen en ook niet zeker weet of ik ooit kinderen krijg, leek het mij leuk om iets van mij te laten horen vanuit het verleden. Naast dat ik het hele idee gewoon interessant vind, heeft het ook een iets serieuzere reden. Mijn vader is vanwege zijn ziekte en alcoholisme nooit echt een goed functioneerde ouder geweest en er is altijd een kans dat ook ik last ga krijgen van een bipolaire stoornis. Ik heb nooit veel van mijn vader geleerd en ik ben weinig over zijn denken te weten gekomen vanwege mijn jonge leeftijd toen hij gek werd. Het leek mij daarom van enige waarde iets op te schrijven voor toekomstige generaties, in het geval jullie interesse hebben.

Deze brief zal tevens dienen als een afsluitende tekst van een project waar ik de afgelopen 100 dagen mee bezig ben geweest. Ik heb 100 verhalen en gedichten geschreven in 100 dagen, allen verbonden aan één van mijn favoriete 100 nummers, waarvan ik een ranglijst heb opgesteld. Dit verhaal is zodoende gelinkt aan mijn favoriete nummer: 'The Master Song' van Leonard Cohen. Het mysterie van de tekst heeft zich vooralsnog niet aan mij geopenbaard, maar waar het in ieder geval deels over gaat is een meester-leerling relatie. Vandaar dat ik mij hier voor jullie als meester opstel en mijn levenswijsheden zal tentoonspreiden in de vorm van drie lessen, die ik zelf heb geleerd in mijn nog korte tijd op aarde. Of ik mij zelf aan mijn lessen hou valt nog te bezien trouwens, maar ik doe mijn best.

Ten eerste is dit gezwam over levenslessen misschien een belachelijk idee, maar ik zie de lol er wel van in. En dat is mijn eerste levensles. Probeer overal de humor van in te zien. Zelfs in de donkere dingen van het leven schuilt een potentieel hilarisch gegeven. Ik zal een wat morbide voorbeeld geven. Iets meer dan een jaar geleden pleegde een goede vriend van mij zelfmoord. Hij was een bijzondere jongen, met een enorme voorliefde voor knulligheid en absurditeiten. Ook maakte hij samen met een andere vriend veel vreemde sketches waarin hij allerlei karakters speelde.

Zijn begrafenis was natuurlijk bijzonder treurig, maar nadat de ceremonie ten einde was en we de kist naar het graf brachten, kwam daar opeens het hulpje van de begrafenisondernemer aangewandeld. Hij had één groot uitpuilend oog, een grote haakse neus en een bochel zoals Igor, de assistent van Frankenstein. Zijn karikatuuresque uiterlijk zal trouwens vast wat aangedikt zijn in mijn herinnering. Naast de statige begrafenisondernemer waggelde hij voor ons uit, maar op een te hoog tempo, want wij, de kistdragers, kwamen slechts langzaam vooruit en achter ons kwam de treurende familie al helemaal langzaam op gang. Toen de ondernemer dit door had porde hij het arme wezen in zijn zij en fluisterde net iets te hard 'Stop, we gaan te snel.'

Ongemakkelijk bleef iedereen een minuutje staan totdat de wenende familie zich bij ons had gevoegd. Daarna liepen we verder naar de definitieve rustplaats. Iedereen mocht een bloem op de kist leggen, onder het waakzame oog van Igor en de ondernemer. Toen de kist de grond in ging bleven een paar bloemen echter hangen aan het mechanisme en porde de ondernemer Igor nogmaals in zijn zij. Deze hopte naar de bloemen, gooide ze het graf in, hopte toen terug en nam weer plaats naast de overdreven statige begrafenisondernemer die een paar laatste grootste woorden sprak.

Hoe verdrietig ik ook was, deze bizarre sketch was fantastisch en hilarisch. Het had zo door mijn overleden vriend zelf geregisseerd kunnen zijn.

Het tweede ding wat ik heb geleerd is dat je open en tolerant moet zijn tegenover alle andere mensen, ook al mag je ze niet. De gulden regel stelt “Behandel anderen zoals je door hen behandeld wilt worden”, maar ik probeer deze regel aan te vullen door mensen te behandelen, zoals zij behandeld willen worden. Niet dat je naar iedereens pijpen moet dansen, maar probeer je altijd te verplaatsen in mensen. Er zijn een hoop mensen die anders denken dan jij, sommige staan zelfs lijnrecht tegenover je, maar als jullie beiden de andere accepteren worden conflicten vaak gemeden. Natuurlijk zijn er altijd mensen gevuld met gevoelens van haat en nijd en er zijn zat mensen die zich niet kunnen verplaatsen in anderen, maar probeer het altijd.

Soms kunnen conflicten niet gemeden worden. Toen ik een jaar of twintig was, had ik een feestje bij de Kralingse Plas. Het was heerlijk warm die dag, zodat we in de nacht nog in ons T-shirt zaten. De alcohol vloeide rijkelijk en al gauw bevonden we ons nog met een klein groepje in de late uurtjes van de nacht. Het was gezellig en we waren wat luidruchtig, waarmee we de aandacht trokken van andere lieden die het blijkbaar wat minder gezellig hadden.

Een Marokkaanse jongen, waarschijnlijk onder invloed van coke en andere harddrugs, begon ons lastig te vallen. Hij dreigde ons te slaan, met een fles, die hij in zijn hand had, en hij schreeuwde provocerende dingen. Na een tijdje verscheen er ook een meisje op het toneel en de twee begonnen samen, enkele meters van ons vandaan, te vozen. Nadat ze klaar waren begonnen ze ons nog wat dingen toe te schreeuwen, totdat er iets in het hoofd van de jongen knapte en hij, tot iedereens verbazing, het meisje met een harde klap knock-out sloeg. Een vriend van mij rende meteen op het meisje af om te kijken hoe het met haar ging, maar het duurde niet lang voordat ook hij een klap op zijn hoofd mocht ontvangen.

Ik was boos, en eerlijk gezegd ook bijzonder dronken, en stormde op de jongen af. Mijn vuist landde op zijn hoofd en hij viel op de grond. In de tussentijd had een groepje Marokkanen, dat ongezien in de buurt stonden, de beginnende vechtpartij gezien en was op ons afgerend. Zonder goed te begrijpen wat er aan de hand was werd mijn shirt in stukken gescheurd en kreeg ik meerdere klappen op mijn hoofd. Ik rende weg, richting de donkerte van de Kralingse plas. Achter mij hoorde ik mensen schreeuwen, maar ik kon alleen maar rennen in paniek. Met de alcohol gierend door mijn lijf viel ik op de grond. Enkele seconden daarna ervoer ik wat het was om weerloos als een foetus op te grond te liggen en bewusteloos getrapt te worden.

Het punt wat ik met dit verhaal wil maken is dat, hoewel ik eerst natuurlijk heel boos was, ik geen wrok wil koesteren tegen deze mensen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Aan één kant vind ik het logisch dat door dit soort gebeurtenissen mensen een hekel krijgen aan andere mensen. Het is zelfs logisch dat mensen hele bevolkingsgroepen, in mijn verhaal dus Marokkanen, wegzetten als kwaadaardig idioten. Overmand door emoties is het soms lastig rationeel te blijven denken. Probeer dit echter toch. Hoe vreemd het ook mag klinken, er zal vast een reden achter de agressie van die jongen hebben gezeten. Bekijk dat soort dingen nooit buiten de context. Alle mensen hebben een voorgeschiedenis die bepalend is voor hoe zij in het leven staan. Ik wil de acties van deze jongen absoluut niet goedpraten en ik heb hem wel duizend keer doodgewenst toentertijd, maar met wrok koesteren schiet ik niets op.

De meeste mensen hebben het best moeilijk in het leven. Iedereen kloot eigenlijk maar wat aan. Dat geldt voor de president van Amerika tot de bedrijfsleider van Shell, van de snuivende muzikant tot de agressieve zwerver. Iedereen doet in zekere mate zijn best er het beste van te maken, dus wees niet te boos op andere mensen, ook al doen ze jou pijn.

Het laatste wat ik te zeggen heb is misschien wel het belangrijkste. Probeer niet overal het nut van in te zien. Als je alleen maar nuttige dingen in het leven wilt doen, loopt het leven uiteindelijk dood. Mijn favoriete herinneringen zijn misschien wel de minst nuttige, maar wel de leukste.

Zo heb ik bijvoorbeeld:

naar Italië heen en weer gefietst (12 dagen heen, 7 terug);

bij een Dronefestival, 24 uur lang non-stop naar drone geluisterd;

meerdere 10 uur+ film marathons gehouden;

in november in zee gezwommen;

al 2 mislukte pogingen op mijn naam staan om 500 km op 1 dag te gaan fietsen en komt er volgend jaar de derde poging bij;

een 3727 meter hoge vulkaan beklommen in Indonesië;

met een vriend 200 albums in 2 maanden geluisterd;

op de basisschool een keer tot miljoen geteld;

ooit met de vrouw, die nu mogelijk jullie moeder is, een scooter door het Atlas-gebergte in Marokko heen geduwd;

een hapje peperdure kaviaar gegeten, omdat kaviaar met de letter K begint

en heb ik nu net 100 verhalen in 100 dagen geschreven!

Allemaal natuurlijk compleet nutteloos, maar wel geweldig.

Er zijn natuurlijk nog veel meer zogenaamde wijsheden te delen, maar ik ben dit aan het schrijven op de middag van 31 December en heb vanavond nog een feestje. Dit is dus alles wat jullie van mij krijgen op dit moment. Als jullie ooit het bestaan in worden geroepen wens ik jullie een gelukkig en plezant leven toe! En zit ik nu in een gekkenhuis, kom je oude vader dan eens opzoeken. Dat zal hij vast leuk vinden.

Groet,

Jochem F. Melis.