The Manifold Curiosity

Het jaar 2014 telt nog 7 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht gebonden.

Nummer 7: Kayo Dot - The Manifold Curiosity

https://www.youtube.com/watch?v=23F2KD2zn_Y&list=WL982E41613277A564

Ik stap de deur uit. Het is kwart over twaalf; eerste kerstdag is net voorbij. Nadat ik samen met Angelika de film “De Heineken ontvoering” had gekeken, was ik voor de computer gaan zitten en staarde ik zo'n 40 minuten lang naar een wit scherm. De Nederlandse blockbuster had mij op mijn knieën gekregen (Sorry, dat was een anglicisme geloof ik) en een kogel door mijn hoofd gejaagd. Alle bezieling was uit mij gezogen en ik had nog geen letter op papier staan voor mijn verhaal van de dag. Ik besloot een wandeling te maken, om mijn hoofd even wat leger te maken en om wat frisse lucht te krijgen.

Nu loop ik hier, langs de Coolhaven. Ik loop richting de avondwinkel om misschien sigaretten te kopen. Ik heb bij het eten een paar biertjes op en heb nog een half soort trek om te roken, ook al weet ik dat het tegen gaat vallen. Het miezert een beetje, maar het is best lekker buiten.

Bij de brug naast het Piet Hein plein loop ik een jonge vrouw tegemoet. Ze werp kort een blik naar me toe en pakt dan haar sleutels om naar binnen te gaan. Ik zie dat ze hardloopschoenen aan heeft en vind het frappant dat ze is gaan hardlopen, zo op deze kerstnacht, maar ja, ik loop hier natuurlijk ook.

Op de Schiedamseweg, is het café op de hoek dicht, maar staan de lichtjes nog wel aan. Waarom kiezen ze daarvoor? Is het soms gezelliger als je altijd de lampen aan laat? Het is toch zonde van de energie. Soif, een café-restaurant aan de overkant is ook dicht en heeft gewoon zijn lampen uit. Veel beter.

Ik steek over een zie en derde café wat wel open is. Ik kijk er naar binnen en zie een sigarettenautomaat, maar ik heb geen zin om er naar binnen te stappen. De mensen zien er laveloos uit en ik heb geen enkele behoefte aan contact op dit moment. Bovendien draaien ze snoeihard het liedje “Sexy als ik dans', wat al genoeg rede is om niet naar binnen te gaan. Het lijkt me wel vreemd; dronken in een café zitten op eerste kerstdag. Niet dat ik nou zo veel waarde hecht aan kerst, maar toch. Aan de andere kant, stel dat je beste vriend een café-eigenaar is, of dat je daar een stamgast bent, op kerst tezamen met de andere stamgasten. Het moge dan wel niet mijn mensen zijn, maar het zag er toch best gezellig uit voor ze.

De avondwinkel is dicht. Dat wordt niet roken vanavond en misschien maar beter ook. Ik loop terug naar de overkant van de straat en kijk bij een vierde café naar binnen. Er spelen twee mensen hangend vanaf hun tafel op een gokautomaat en een derde persoon ligt met zijn hoofd tussen zijn armen op de bar. Wat een contrast met het andere café en wat een droevige manier om deze kerstnacht door te brengen.

Ik loop de Voorhaven in en heb opeens een idee wat ik vandaag ga schrijven. Dit! Gewoon een beschrijving wat ik net heb gezien terwijl ik een rondje liep door Delfshaven op deze kerstnacht. Veel beters kan ik niet produceren vanavond, niet na zo'n zielvernietigeinde film als “de Heineken ontvoering”. Jammer genoeg heb ik net het meest boeiende stukje van mijn wandeling al gemaakt, maar wie weet gebeurt er ook nog wat in het minder levendige stukje van mijn wijk. In de Voorhaven zie ik echter niemand en ik loop terug naar huis.

Op de terugtocht loop ik langs het huis van de man waarop ik mijn racistische Richard personage op heb gebaseerd een paar dagen geleden. Zijn huis is dusdanig gepositioneerd zodat je heel zijn huiskamer in kan kijken. Je kan alles ziet wat hij in zijn huis doet, maar meestal is hij diegene die jou bekijkt vanachter zijn raam.

Hij zit vandaag tv te kijken en ziet mij aan komen lopen. Hij wijst naar me en ik bedenk me dat ik er met mijn grote baard en mijn muts op mijn hoofd er mogelijk vrij Arabisch uit zie. Hij blijft staren, wijzen en wenkt zijn vrouw die nu ook komt kijken. Nu ik dichterbij kom ebt zijn interesse echter snel weg. Misschien ben ik van dichtbij toch maar gewoon een Nederlander met een baard.

Als klap op de vuurpijl hoor ik, voordat ik naar binnen stap, nog een enorme vuurpijl. Ik doe de deur op slot, geef Angelika een kus, zing “Sexy als ik dans” en begin ik dit verhaal te schrijven. En zo ben ik vandaag toch aan zo'n 800 woorden gekomen. Dank je voor het lezen en een fijne kerst.