All Thoughts Are Prey to Some Beast

Het jaar 2014 telt nog 62 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 62: Bill Callahan - All thoughts are prey to some beast.
https://www.youtube.com/watch?v=jrYakf2cztM

Tim de T-Rex stormde woedend door het woud. Hij stampte hard met zijn grote poten in de modder en brulde zijn vreselijke gebrul. Overal waar hij kwam renden de andere dinosaurussen hard weg. Als iemand te laat was met wegrennen, nou, dan kon hij zich beter bergen! Dan schreeuwde Tim keihard en onverstaanbaar zijn naam en stampte hij hard op de grond. Ja, Tim was zeker iets om rekening mee te houden; woest en onverschrokken.

Maar in de nacht, wanneer de sterren tevoorschijn kwamen beleefde Tim iedere keer weer zijn meest bange moment. Hij kon niet goed zien in het donker en overal om hem heen klonken onzichtbare stemmen. Zo hard als hij overdag schreeuwde, zo muisstil hield hij zich tijdens de eindeloze nachten. Hij wilde het liefst tegen zijn moeder aan kruipen, maar ze had hem al jaren geleden uit het nest gegooid en hij moest toen zijn eigen boontjes maar doppen. Meestal als de zon zijn licht weer deed schijnen wist Tim pas in te slapen en zodoende versliep hij zich altijd voor het ontbijt.

Op een dag, of beter gezegd een nacht, zat Tim weer angstig ineengedoken onder een grote boom. Hij hoorde de stemmen van duizenden kleine wezentjes om hem heen kraken en gniffelen. Hij durfde geen vin te verroeren. Zijn kleine voorpootjes waren door de rare houding, waarin hij zichzelf had gewrongen, in slaap gevallen en hij was bang dat ze zouden afsterven, omdat de bloedtoevoer duidelijk gestremd was. Hij voelde zich afschuwelijk en wilde het liefst huilen, maar bleef liggen en hield zijn tranen in, bang dat hij een geluid zou maken. Plotseling hoorde hij een zachte diepe vrouwenstem.

'Tim, wees maar niet bang, er is niets aan de hand.'

'Wie is daar? Hoe ken je mijn naam?' fluisterde Tim geschrokken.

'Ik ben Angelina en ik ben uit de toekomst?'

'Wat is een toekomst?' miepte Tim.

'Dat maakt niet uit, ik ben hier om je iets heel belangrijks te vertellen Tim, waardoor je niet meer bang bent in de nachten.'

'Vertel het me Angelina.'

'Als je in de nachten niet meer alleen wilt zijn, moet je kinderen om je heen hebben.'

'Kinderen? Maar ik ben de enige T-Rex in dit land, hoe moet ik kinderen krijgen?'

'Adopteren natuurlijk gekkie. Ik was vroeger ook altijd alleen en eenzaam, zelfs al was ik beroemd en sliep ik met de mooiste man op aarde. Totdat ik kinderen begon te adopteren. Eerst één, dan nog één, toen twee tegelijk, toen drie uit een ander land, toen vier van over de hele wereld, totdat ik honderden kinderen in mijn grote huis rond had lopen. Ik ben nu nooit meer alleen in de nachten.'

'Dank je wel voor het advies Angelina.'

Tim viel meteen in een diepe slaap.

Lieve Lezers, het spijt me, maar soms gebeuren er in verhalen dingen die ook de schrijver niet had kunnen voorzien. Een enorme meteoriet sloeg die nacht in en verwoeste alles in een straal van 360 km. Onze held Tim de T-Rex bevond zich helaas op een kleine 30 km van het inslagpunt en haalde de volgende ochtend niet. Om toch op een positieve noot af te sluiten: Tim had die nacht voor het eerst in jaren een hele fijn droom. Hij droomde dat hij vader was van twee kleine stegosaurusjes en dat ze met zijn drieën het enorm naar hun zin hadden met het verorberen van hun monsterlijk grote ontbijt.

Tim de T-Rex is 28 jaar geworden.

Il Triello

Het jaar 2014 telt nog 63 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 63: Ennio Morricone - Il Triello
https://www.youtube.com/watch?v=g6tR78d0cmA

Een momentje op de set van The Good, The Bad and the Ugly.

'Ja Clint, loop maar naar voren en leg die steen maar neer. Nee, nee, opnieuw! Rustiger!'

'Zo?'

'Ja, ja goed. Ok jongens, denk eraan dat hieronder een fantastische trompet bezig is. Hij doet van alles en gaat op een gegeven moment de hoogte in?'

'Meteen vanaf het begin'

'Nee Eli, niet meteen vanaf het begin.'

'Sergio? Wat doen we als de trompet op zijn hoogtepunt komt?'

'Dan staren jullie.'

'Gewoon staren?'

'Ja, gewoon staren Eli! Laten we het maar gewoon doen. En jongens, geloof in die trompet. Hoor dat ding spelen in je hoofd terwijl je staat. Dat ding gaat torenhoog.'

'Goed zo Clint, loop maar naar het midden toe van de cirkel. Rustig, rustiger, rustig, maar wel in beweging blijven. Goed zo. Ok, leg de steen maar neer. Juist. Lee, kijk Eli maar aan. Niet zo boos, gewoon neutraal, in focus. Juist juist. Perfect Eli, jij doet niets. Lopen maar Lee. Oeh, goed gekozen Lee, voorlangs, onverwachts, goed goed ga door! Juist, ok ok de trompet gaat nu inkomen, bijna bijna bijna bijna, Ja! Eli lopen! Zo rustig mogelijk heh. Verdomme Eli. Rustiger! Goed, goed. Als je het niet weet, doe dan Lee maar na, die heeft het goed begrepen. Ga alle drie op een punt staan van deze cirkel. Goed, goed, goed. Ok en nu blijven staan en staren.'

'Hoe lang dan?'

'Gewoon, zo lang het duurt Eli. Staren jongens, staren.'

'Sergio, we staan nu al goed 3 minuten te staren, de hele spanning is al weg.'

'Heh Eli, we waren nog lang niet bij het hoogtepunt van de trompet aangekomen, en we moeten veel materiaal hebben van jullie gezichten dat jullie lekker aan het staren zijn. Met die trompet eronder gegooid wordt dit zonder twijfel het beste moment in de filmgeschiedenis. Opnieuw!

'Juist jongens, lekker, lekker staren, kom maar, geef me meer. Kauw maar een beetje op die sigaar Clint, maar niet te veel hoor, blijf vooral maar geconcentreerd op die staar. Heel goed, heel goed. Lee, lekker bezig, lekker, lekker, lekker, heel goed Lee, geef me die staar. Oeh Lee, wat een staar. Zoom eens in op Lee, die is zo lekker bezig. Perfect! Leeeee, Leeeee, Leeeee! Verdomme Eli, veel te onrustig.'

'Maar dat hoort bij mijn karakter toch?'

'Ja, maar nu niet meer. Nu moet je alleen nog maar staren.'

'Dus volledig buiten karakter?'

'Nee, dat ook niet, weet je, niet te veel nadenken. Niet denken, maar staren, dat is het motto. Kijk maar naar Lee, die is lekker bezig.'

'Sergio, ik moet plassen'.

'Verdomme Clint, je bent net al geweest, nog heel even focussen.'

'Ik speel niet verder voordat ik naar de wc mag, Lee mocht net ook gewoon.'

'Moet je weer de Diva uit gaan hangen Clint....neem een voorbeeld aan Lee, die is gewoon nog steeds aan het staren.'

'Bedankt voor je complimenten Sergio, maar ik moet eigenlijk ook heel nodig naar de wc.'

'Ok jongens, 10 minuten pauze en als jullie terugkomen, gaan we weer staren.'

A Chore for the Lost

Het jaar 2014 telt nog 64 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 64: Deathspell Omega - A Chore for the Lost

https://www.youtube.com/watch?v=WayVS0gnBNc

Pavel keek stilzwijgend naar zijn twee blonde dochters. Hij begroef zijn gezicht diep in zijn handen en bibberde. Ik moet Iva eerst doen, dacht hij, Katya begrijpt toch niet wat er aan de hand is. Zijn dochters zaten bij elkaar in een hoek van de kamer naast de brandende kachel en keken op toen hun vader van de tafel opstond.

'Wat gaat papa doen?' vroeg Katya. Iva wist het wel, maar zei niets. Ze bekeek hoe haar verder nogmaals met alle macht de deur van het ingesneeuwde huisje probeerde open te breken en zag hoe hij hierin nogmaals faalde. Hij ijsbeerde door de ruimte en zweette hevig.

'Ik heb honger papa' zei Katya zacht.

'Ik weet het lievie, ik heb ook honger.'

Iva zag dat haar vader weer aan tafel ging zitten en zijn gezicht weer in zijn handen begroef. Ze was bang en gespannen, maar voelde vorm van blijdschap in haar buik. Ze voelde zich er een beetje schuldig over tegenover haar vader. Misschien ga ik mama weer zien, dacht ze. Ze keek naar haar kleine zusje die friemelde met een los draadje van haar trui en ze zag dat Katya niet door had wat er aan de hand was. Ze pakte haar beet en knuffelde haar stevig.

Pavel stond opnieuw op en ging meteen weer zitten. Niet doen, dacht hij, ik moet rustig blijven, ze mogen niet te zien dat het niet goed gaat. Ze mogen niets doorhebben. Hij legde zijn handen plat op de tafel neer. Hij keek zo rustig mogelijk naar de ruggen van zijn handen. Hij concentreerde zich op het tellen van zijn vingers, opnieuw en opnieuw, totdat hij bedaard was en hij zijn gedachtes in een meditatieve staat kon brengen. Hij stond op, heel rustig, en liep op zijn dochters af die hem aankeken.

'Iva, je weet dat ik ontzettend veel van jou houd.'

'Ik houd ook van jou papa.' zei ze met een zachte stem.

'Ik weet het lievie, en je weet dat ik jou nooit pijn zou doen.' Hij legde zijn armen om haar schouders en trok haar dicht tegen zich aan. 'Maar nu moet ik je toch een keer pijn doen, maar heel even, anders heb je straks heel veel pijn.'

'Ik weet het papa, omdat er geen eten meer is.'

'Ja.' beefde hij met zijn stem, maar hij concentreerde zich toen meteen weer op zijn beheerste staat. 'Omdat er geen eten meer is.'

Pavel drukte Iva dicht tegen zijn schouder aan en sloot zijn handen rond haar kleine keel. Ze pakte zijn borst beet en hield zich stevig aan hem vast. Pavel drukte met zijn duimen zo hard mogelijk haar adamsappel in. Hij voelde haar hartslag door zijn lichaam heen bonken; eerst steeds sneller, daarna al snel steeds zwakker, totdat het uiteindelijk ophield. Hij liet haar keel los en omarmde haar nog een paar minuten stevig voordat hij haar losliet en op de grond legde. Katya keek naar het levenloze lichaampje van haar zusje en begon zachtjes te wenen.

'Stil maar lievie, je zusje ligt alleen maar te slapen. Ze droomt nu van een veel fijnere wereld, waar ze heerlijk te eten heeft en waar mama ook is.'

'Ik wil ook naar mama toe, papa.' zei ze met haar hoge stemmetje. Pavel schudde over heel zijn lichaam, maar wist dat nu door moest zetten en zich opnieuw moest concentreren. Hij keek weer naar zijn handen en telde tot tien.

'Wat doe je papa?'

'Ik tel tot tien, daar word ik rustig van.'

Katya kroop dicht tegen haar vader aan. Ze wilde graag lekker warm bij haar vader zijn. Ze had het koud gekregen van de honger en bibberde over heel haar lijf.

'Ik kan ook tot tien tellen.'

'Zullen we dan samen tot tien tellen en als we bij tien zijn gekomen moet je tegen mama zeggen dat ik er ook snel aan kom.'

Ze telden samen en Pavel herhaalde dezelfde handeling als met Iva. Bij vijf was ze al verdwenen, maar hij telde verder tot tien. Toen hij haar los liet legde hij de twee zusjes naast elkaar neer naast de warme kachel.

Pavel ging zitten aan de eettafel en legde zijn handen weer plat naast elkaar neer. 'Één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, één, twee, vier', hij trilde over heel zijn lichaam, 'vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, één, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, één, twee, drie, vier, vijf', zijn ogen hoofd schudden steeds sneller heen en weer, 'zes, acht, negen, tien, twee, drie, vier, hij telde zijn linker pink weer als één, 'zes, zeven, tien, drie, hij zag nog slecht twee vlekken voor zijn ogen, 'Vier, Drie, Vier DRie, DRIE, TWEe, DRIE, TWEE, TWEE, DRIEIE!' Hij viel van zijn stoel af en rolde over de grond, zijn handen strak om zijn buik gewikkeld, de druk in zijn hoofd bouwde op en hij werd helemaal rood. 'ÉÉN TWEE DRIE! IVA! KATYA! MASHA, MASHA!'

Hij kon geen geluid meer uitbrengen en lag even geruisloos op de vloer van het huisje. 'Masha', fluisterde hij, 'ik kom er zo ook aan, wacht je op me met de meisjes, ik kom er zo aan'

Na een lange tijd op de grond te hebben gelegen stond Pavel op stond en keek met een liefdevolle blik naar zijn dochters op de grond. Hij liep naar een kastje waar hij een dekentje en een stuk touw uithaalde. Hij legde het dekentje over de twee meisjes heen en bedekte hun gezichten. Hij keek ernaar, maar hij vond het een te vreselijk gezicht en haalde de deken van hun gezichten af en stopte ze in alsof ze naar bed gingen. 'Slaap lekker meisjes'.

Hij liep richting de tafel en ging knoopte een geïmproviseerde strop van het touw. Hij testte het uit door er aan te trekken. Het werkte. Hij knoopte het touw op aan een balk en ging er zelf onder staan op een stoel. Hij deed het touw om zijn nek en wilde de stoel wegschoppen, maar hij hoorde een geluid van buiten. Het klonk alsof iemand met een schop bezig was de sneeuw voor het huisje weg te scheppen.

'Hallo gaat alles goed daarbinnen?' hoorde hij een zware stem roepen. Pavel raakte in paniek, hij moest naar Masha toe, hij kon gezin niet alleen laten.

'Ik zag de rook uit de schoorsteen komen. Is daar iemand?' riep de stem opnieuw.

Pavel schopte de stoel weg en het touw trok strak rond zijn keel. Op dat moment schoof de man buiten de laatste restjes sneeuw voor de deur weg en zag Pavel de deur langzaam open gaan. Een jager stapte naar binnen en zag Pavel hangen aan zijn strop. Zonder te twijfelen stapte hij op de hangende man af en sneed het touw met een mes door. Pavel viel met zijn knieën hard op de grond en begon te hoesten.

'Wat is hier aan de hand?' zei hij.

'Doodt me', kermde Pavel, doodt me.' De man keek hem geschokt aan. Pavel wees naar de meisjes op de grond en zei 'doodt me, ik verdien het niet om te leven. Ik heb die meisjes verkracht en vermoord, ik verdien het niet om te leven. Ik ben een vreselijk mens. Schiet me neer, nu!' schreeuwde hij.

De man keek hem aan, keek toen naar de twee meisjes en pakte toen zijn jachtgeweer.

'U meneer, bent geen vreselijk mens, u bent niets meer dan een vreselijk beest'. Hij haalde de trekker over en schoot Pavel twee keer in zijn borst. Pavel draaide met zijn laatste krachten naar zijn dochters toe, glimlachte en blies toen zijn laatste adem uit.

'Dank je.'

Chopin prélude op. 28 nr 24 door Pollini

Het jaar 2014 telt nog 65 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 65: Chopin prélude op. 28 nr 24 door Pollini

https://www.youtube.com/watch?v=EHvDKalsdsY

'En dat was de 24ste van de 24 preludes van Frédéric Chopin, in D-mineur, uitgevoerd en opgenomen door Maurizo Pollini in 1975', zei de zware stem van de radiomaker. Freek zette de radio uit. Betoverd staarde hij voor zich uit in zijn luie stoel. Na enkele minuten haalde hij diep adem, veegde hij een traan van zijn wang en stond hij op.

'Marie'

'Wat is er lieverd?'

'Ik ga een piano kopen en ik ga dat stuk van Chopin spelen.'

'Chopin? Is dat niet heel moeilijk lieverd?'
'Dat maakt mij niet uit, ik ga het spelen.'

'Dat is goed hoor lieverd, haal je onderweg ook even een prei?'

Freek knikte, gaf haar een kus op haar voorhoofd en ging de deur uit.

'Ik wil graag een piano kopen.'

'Maar natuurlijk meneer. Wat voor prijsklasse had u in gedachten?

Freek keek de ruimte rond waar tientallen piano's stonden en hij zei 'Waar kan je het beste Chopin op spelen?'

'Nou, dat kan op elke piano', zei de verkoper grappend.

'Ja, maar waar klinkt Chopin het allerbeste op.'

'Het allerbeste klinkt Chopin waarschijnlijk op deze Steinway, maar die is 285.000 euro.' lachte de verkoper.

'Ik neem em'.

'Sorry?' U neemt de Steinway?' Wilt u hem niet eerst proberen misschien?'

'Nee, ik vertrouw u op uw woord en ik neem de Steinway.'

De verkoper staarde hem met open mond aan, maar gaf hem de offerte. Freek vulde zijn adres in, waar de piano diezelfde dag nog thuisbezorgd en gestemd zou worden.

Met de vleugel onder zijn vingers zat Freek in zijn heringerichte studeerkamer. Hij sloeg de bladmuziek open en zag de eerste noot. Noten lezen kon hij slechts een beetje, maar met behulp van wat ezelsbruggetjes en een ingevulde notenbalk naast de bladmuziek kwam hij er wel.

Hij sloeg de eerste noot aan en hij werd meteen meegevoerd in de prachtige sfeer van Chopin. Een goede minuut later speelde hij het eerste volle akkoord; prachtig. De derde noot werd gevonden, de vierde, de vijfde en verder en verder. Uren lang vlogen er noten uit zijn gloednieuw Steinway, soms met een paar minuten pauze, soms zaten er maar twintig secondes tussen.

Na dik 4 uur spelen klonken de laatste drie vette D's in het laagste octaaf van de piano, het stuk was voorbij en Freek bekeek zijn handen die zojuist een heel stuk van Chopin hadden gespeeld. Hij veegde het zweet en de tranen van zijn voorhoofd af. Hij was verrukt. Hij deed de klep over de toetsen heen en liep naar beneden waar Marie het avondeten klaar had: Een heerlijke preischotel met lekker veel kaas.

'Heb je lekker gespeeld lieverd?'

'Het was heerlijk schat.'

 

The Logical Song

Het jaar 2014 telt nog 66 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  


Nummer 66: Supertramp - The Logical Song
https://www.youtube.com/watch?v=fBoYZqmcZuc

Jochem gaf de bal een harde trap.

'Niet zo hard!' schreeuwde Goof, 'straks vliegt hij over de muur.'

'Laat mij dan in dat doel staan' riep Jochem terug.

'Nee, ik heb dit doel, jij hebt dat doel'.

Goof schopte de bal hard richting Jochems doeltje. Jochem balde zijn vuisten, deed zijn armen voor zijn gezicht, keek naar de grond en hoopte dat de bal hem niet raakte. De bal vloog drie meter naast hem tegen de muur.

Jochem nam een aanloop, schopte en raakte de bal zo verkeerd dat deze keihard over de hoge muur vloog!

'Wie gaat hem halen?' vroeg Jochem.

'Ik ga!' Goof beklom de muur en sprong er aan de andere kant weer af. Jochem hoorde een harde klap en zag de bal op het ommuurde speelveldje stuiteren. Goof klom terug en ze stonden weer tegenover elkaar. Jochem nam een harde aanloop en bam, de bal vloog weer over de muur. Beide jongens keken de bal na en begonnen hard te lachen.

'Zo dom! Ik ga hem wel halen.' zei Jochem en hij bracht de bal opnieuw in het speelveld. Maar zodra hij weer terug was schopte Goof de bal per ongeluk weer keihard over de muur heen.

'Neeeeee!' schreeuwde ze beide en weer moesten ze keihard lachen.

'Ok! Nog één keer, superultra hard en raak in het doel!' riep Jochem. Hij nam een grote aanloop, raakt de bal keihard met de punt van zijn schoen en viel zelf naar achteren op de grond. De bal schoot als een raket over de muur en ze hoorde hem ergens honderd meter verder neerkomen. Goof keek hem met open mond aan en begon zo hard te lachen dat hij niet meer op zijn benen kon blijven staan. Zeker tien minuten lagen de twee vrienden op de grond en proestten het uit; ze huilden dikke tranen en kreeg beide kramp in hun buik en kaken. Toen ze een beetje bedaard waren besloten ze maar te stoppen met het totaal mislukte potje voetbal en klommen ze beide over de muur om naar te huis te gaan.

'Morgen weer?

Ja! Tot morgen!'

De dag erna stonden de twee jongens weer op het veldje. De verwachting waren hooggespannen. Ze hadden nog maar een week zomervakantie en ze wilden er alles nog uithalen voordat ze in groep 6 zouden komen met meneer Heintjes. Gisteren was het hoogtepunt van hun vakantie geweest en deze dag moest minstens even goed worden.

Goof legde de bal voor zijn voeten neer en schopte deze zo hard mogelijk richting Jochem die weer een beetje ineen dook. Jochem deed hetzelfde terug. De bal was nog in het speelveld en er was nog niet gelachen. Goof schopte weer zo hard mogelijk, ditmaal expres met een kleine afwijking zodat de bal richting de muur vloog. Hij raakte de rand van de muur maar kaatste terug het veldje op.

'Bijna!' riep Jochem gespannen.

Jochem nam weer een aanloop en schopte zo hard mogelijk tegen de bal. Net als gisteren vloog deze als een raket over de muur en de jongens zagen hem uit het zicht verdwijnen. Ze probeerden een beetje te lachen, het was best grappig.

Goof haalde de bal terug en schoot deze ook over de muur. Best grappig. En nogmaals, over de muur een glimlach, nogmaals, de bal, over de muur.

De twee vrienden keken elkaar aan op het speelveldje. Er viel niets meer te lachen. De koek was op. Teleurgesteld klommen ze over de muur en gingen maar naar huis.

'Tot volgende week dan maar.'

'Ja.'

Alice

Het jaar 2014 telt nog 67 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  


Nummer 67: Sunn O))) - Alice
https://www.youtube.com/watch?v=v8Djdi6z0m8

AntigtieinrvedeinXPLalulkvaneevrmotxplosiemroneeen

             EEEXPSSXXSP L          E XPL█9            OX█LOPSXPSDssiie           exspiel1

KRRRRRRR R RR                          KRRKRKG KR GRRG KRRRKKKKKKKKRRRKG GGrrrrrgKKRKR

                              KRACHTsr12301 zadenal ü████ tempeest, 

       ruuruvvvuu    ur....vvuuruururur....rrr..vyvyryyryiuuurr.Te mpe est!

Zuidnidzadenpeesttemz,war t, uruv. Te diwnd wind.

Låvâstroooom smoordt 't't't'tkiemkikiem. TEMPeEST,

Schichtdoot,
Sschs.

dE'Aders der kluvanen as & as! e as, GERaas & eruptie.

Zaden brander, tienduizentplus zaden azden zaden brantd.

Zwarte as daaldd nerre hett zaad - de plant de as daalt.

Kluvaan doeft e låvâ stotl en vruchtbaar azzgrondt

Zwarte wolekn weg, de wind weg, langzama vale zon.

Bibberd geschudt drijft de zaden onder gronds.

Bijna aller gesmooord de zaden maar één, maar één!,

De dood der as het leven opnieuw gegeven.

Brengt de zonnekracht de zaad het beven.

Zaad ontkiemt dan bloeit ervaart de bron.

Een prachtige margriet straalt in de zon.

Earthly Love

Het jaar 2014 telt nog 68 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  


Nummer 68: Gorguts - Earthy Love
https://www.youtube.com/watch?v=CuOGTKLSSKU

Een manische clown staat op de pierpunt

Hij danst en schreeuwt met zijn show “Carnivoel"

Licht flitst in allerlei kleuren

Schattig kind hij pakt en wiegt

De ouders krijsen boos

Laat los maniak

Kermend vlucht hij

Kind in arm

Angstschreeuw

Bloed

Dood

Woede

Mensgedrocht!

De clown in het nauw

De golven slaan tegen de pier

Een manische clown wordt gelyncht op 't eind van de pier

Into The Stream

Het jaar 2014 telt nog 69 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  


Nummer 69:The Tallest Man on Earth - Into the Stream
https://www.youtube.com/watch?v=u_4CulXQPkA

Bovenop de grasheuvel zit een man.

Hij is omringd door berg en dal,

weg van de stad, de tranen, het gal.

Hij tuurt voor zich uit en reflecteert;

Zijn doel nu bereikt hier zittend alleen,

zonder gezanik, met de natuur één.

Hij reflecteert door en twijfelt dan hevig.

Ze zijn niet één, maar los van elkaar.

Zij bekijkt hem, en hij bekijkt haar.

Hij hoort er niet bij als hij slechts aanschouwt.

Een dier dat kan doden, hij pleegt een moord.

Terug naar de stad is het enige antwoord.

Verbitterd verveeld loopt hij door de straten.

De herrie, de mensen en de beschaafdheid,

moet dit dan zijn huis zijn, zijn identiteit?

Op de grasheuvel keert de man terug,

hevig genietend nu wel zelfbewust,
in de natuur waar hij als mens berust.

Station to Station

Het jaar 2014 telt nog 70 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  


Nummer 70: David Bowie - Station to Station
https://www.youtube.com/watch?v=ZY77zDzNmYw

Jessica loopt vrolijk op straat naar huis. Ze is net naar een opname van Soul Train geweest waar ze als achtergronddanseres op Golden Years van David Bowie moest dansen. Het was een geweldige ervaring en de dunne bleke zanger had zelfs nog een keer naar haar geknipoogd. Wat zou mama hiervan zeggen, denkt ze enthousiast. Ze steekt de sleutel in de voordeur, maar hoort achter zich plots een lage dromerige toeter. Ze kijkt om en ziet een enorme zwarte limousine staan. Het raampje van de limo gaat open en er komt een spierwitte hand uit die haar wenkt. Ze kijk even en wordt, daar het magische aantrekking betreft, naar de limo toe gezogen en verdwijnt in een van de vele deuren.

David Bowie. Hij zit in een vreemd paars pak op de leren bank achterin de limo en drinkt een glas melk. Op de de tafel voor hem, in het midden de van limousine, ligt een grote berg cocaïne. Bowie grijpt een handje van het witte poeder en strooit het in het glas melk, pakt een roerstaafje en roert het een tijdje goed door elkaar heen.

'Het moet wel mooi egaal zijn' zegt hij in een diepe stem.

'Maar dan moet je wel goed roeren' zegt Jessica met haar zwoele donkere stem terug.

Bowie kruipt op handen en knieën naar haar toe en fluistert 'Jij snapt het spelletje.'

Hij likt elke vingertop rustig af en vraagt 'hoe oud ben je eigenlijk'

'Zeventien'

'Wil je ook een glaasje melk?'

'Straks'

Ze stoppen bij een enorme villa. Bowie drinkt snel zijn melk op, rent razendsnel de limo uit en verdwijnt in de villa. Jessica blijft zitten in de limo en wacht totdat de chauffeur haar deur opent. Ze schenkt een glaasje melk in en drinkt deze in één slok leeg.

'Komt u maar mevrouw' zegt de chauffeur als hij de deur opentrekt.

Jessica stapt met een grote melksnor de limo uit en wordt naar de villa geëscorteerd. De deuren zwiepen open. Jessica loopt met grote passen naar binnen, voorbij drie deuren en stopt midden in een Egyptisch aangeklede kamer vol oude maskers van farao's. Achter zich hoort ze iemand naar binnen stappen en als ze zich omdraait ziet ze Bowie weer. Dit keer is hij jonger, verkleed in een jumpsuit en met een grote bliksemschicht over zijn gezicht geschminkt.

'Hey meisje, kom je van mijn geweldige gitaarspel genieten.'

'Nee, ik kom hier niet voor jou.'

'Dat lijkt me moeilijk voor te stellen, Ziggy is voor iedereen en iedereen is voor Ziggy'

'Ik kom niet voor Ziggy. Ik ben hier voor de Thin White Duke.'

'Met die jongen gaat het toch helemaal niet goed' zegt plots een oudere grotere Bowie daar achter haar staat. 'Hij is gevaarlijk en onvoorspelbaar.

'Daarom ben ik hier ook voor hem, hij moet gered worden.'

De Bowies verlaten begrijpend de zaal en Jessica blijft in het midden staan, wachtend op haar minnaar.

In de verte hoort ze geschreeuw en ziet ze sliertjes rook onder de deur voor haar vandaan komen. Ze glimlacht geduldig en voelt de melksnor opdrogen boven haar rode lippenstift. De deur gaat open en David 'The Thin White Duke' Bowie komt met een groot master van Toetankhamon op zijn hoofd als een kat aangeslopen. Hij loopt drie rondjes rondom Jessica en bespringt haar dan. Ze gaat gewillig neer en spreid haar benen. Bowie doet het masker af en likt de melksnor van haar gezicht af. Op de achtergrond zingen verscheidene Bowie's een duet terwijl Jessica haar hertog naar binnen slurpt en wordt bevrucht.

Jessica wordt wakker in haar eigen bed en ziet een bloederige massa tussen haar benen op de dekens liggen. Ze voelt zich duizelig, maar op een bepaalde manier bevrijd. Ze richt haar hoofd op en ziet Bowie staan voor de spiegel boven haar nachtkastje. Hij draagt een lange leren jas en ziet er beter uit, herboren.

'Hou je van echt me, of was het iets anders?' zegt ze.

'Het was niet de bijwerking van de cocaïne schatje. Ik denk dat het echt liefde moet zijn geweest.'

Hij pakt zijn tickets naar Berlijn en Jessica blijft voldaan achter.

Turin Horse

Het jaar 2014 telt nog 71 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  


Nummer 71: Mihâly Vig - Turin Horse

https://www.youtube.com/watch?v=TUBoeyx-SzU

Een aambeeld van zacht hout, een veulen 12 jaar oud,

aardappels met zwart vlees, de wind als jankend beest,

de boer een leeg bord, zijn keel droog als gort.

het stof op zijn schort, en rimpels.

Hij sloft naar zijn stal, een rund in verval,

zijn oog klein en dof, geen zucht meer en geen fut.

Defect aan zijn gerij, geen weg van de boerderij.

Hij zucht en staart in de leegte.

De wind blaast als vuur, het dak van zijn schuur,

Water in de grond, gezonken, droge dorst.

De boer zit en zwijgt, het licht dooft hij hijgt,

De angst die hem bestijgt, het is nu zwart.

Angi

Het jaar 2014 telt nog 72 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  


Nummer 72: Davy Graham
https://www.youtube.com/watch?v=qXhWgbmc9yU

"De vergeten ontmoeting"

Jochem zat in zijn eentje in de tuin van Lars en hoorde stemmen vanuit het huis komen. Er kwamen drie meisjes, die Lars van zijn toneelschool kende, langs om te hangen in de tuin. Jochem hoopte dat hij er niet idioot uit zag met zijn beugel en dat hij een goede indruk op ze kon achterlaten. Hij hoopte vooral dat hij niet de Jochem was zoals de mensen hem op school zagen, want hij vond dat hij in het echt veel toffer was dan dat hij leek. Vanwege zijn beugel had hij vrij veel slijmontwikkeling en maakte vaak een slissend geluid om alles naar binnen te zuigen en door te slikken; het was een soort tik.

'Hey Jochem, wil je nog een biertje' riep Lars vanaf de achterdeur.'

'Ja!'

De meisjes kwamen eraan. Hoe kan ik zo nonchalant mogelijk zitten. Misschien als ik mijn been helemaal op die stoel gooi, dan zit ik heel erg uitgezakt en dat is wel cool, dacht hij.

'Hoi, ik ben Jochem.'

'Ik ben Gijsje!'

'Hallo, ik ben Sara'

'Angelika'

De meisjes gingen zitten en begonnen meteen met elkaar te giechelen. Het waren alto meisjes van een jaar of 14 – 15 en Jochem voelde zich meteen best wel op zijn gemak met ze. Hij wilde best graag bij de alto's horen, maar om de overgang van niet-alto naar alto te maken zonder dat hij overkwam als een “wannabe” lukte hem niet goed, dus besloot hij maar een beetje tussen alles in zitten.

Angelika ging zitten en zag de jongen van zijn biertje drinken. Hij had hele brede skate-schoenen aan waar witte sportsokken bovenuit staken, een wijde korte broek, een oversized zwart sweatshirt en een vreemd sprietharig kapsel. 'Net een lief kuikentje' dacht ze.

Lars was inmiddels terug de tuin ingekomen en was bezig stiekem een jointje te draaien. Hij keek steeds om richting de achterdeur van zijn huis om te kijken of zijn ouders de tuin niet inkwamen. Angelika stak de joint aan, nam een paar haaltjes en gaf de joint toen aan Jochem.

'Zit je ook op Hofplein?' vroeg hij, terwijl hij het antwoord al lang wist.

'Ja. En jij kent Lars van de middelbare school toch?'

'Ja, maar niet van deze school. Hij zat eerst op een andere school'

Ze knikte en moest toen weer hard giechelen, omdat Sara iets raars in haar oor fluisterde. Eigenlijk verstond ze Sara niet eens, maar Angelika moest wel vaker zonder reden giechelen. De sfeer was er blijkbaar gewoon naar.

Jochem begon zich inmiddels steeds zekerder te voelen. Hij had nu 7 biertjes en een kwart joint op en alle remmen waren nu ontgrendeld. Hij ging tegenover Angelika zitten en bekeek haar schoenen. Het waren donkergroene brede gympen met fluorgele veters erin.

'Toffe schoenen man'

'Dank je wel, hihi'

Jochem nam nog een slok van zijn biertje en kreeg nog een beetje meer zelfvertrouwen.

'Ga je mee naar de speeltuin achter de tuin? Er staat een draaimolen.'

'Ok!'

Jochem hoopte dat er niemand mee ging, zodat hij alleen met Angelika kon zijn en dus liep hij met grote passen richting de deur die de tuin uitleidde. Alleen Angelika liep achter hem aan. Hij sloot de deur. Ze waren alleen.

Angelika rende meteen naar de draaimolen en sprong er als een klein kind op.

'Kom! Ik ga je ronddraaien'

Jochem stapte erop, maar hij wist dat als hij ook maar één rondje zou maken hij misselijk zou worden.

'Ik draai jou wel rond.'

Angelika ging in het midden van de draaimolen zitten en hield zich stevig vast aan de paal. Jochem begon te rennen.

'Stop! Ik word misselijk!'

Jochem wilde eigenlijk doorrennen om haar te plagen, maar bedacht zich, omdat hij geen stomme indruk bij haar wilde maken.

Hij ging bij haar zitten op het speeltoestel.

'Ik heb het koud' zei ze.

'Je mag mijn trui wel aan doen als je wilt.' Ze trok zijn trui aan en glimlachte.

'Lekker zacht'

'Je ziet er lief uit in die trui'

'Ja? Hij is wel heel groot?'

'Maar dat staat toch leuk?'

Ze keken elkaar even strak aan, maar Jochem sloeg daarna toch maar zijn ogen neer.

'Zullen we dingen over het muurtje de tuin ingooien?' zei hij baldadig.

'Haha ok!'

Jochem vond een stapel oude natte kranten.

'Deze moeten we gooien.'

'Maar ik wil ze niet aanraken hoor, straks heeft er een oude vieze man op geplast!'

'Nee joh, dat is gewoon nog van de regen'

'Gooi jij maar!'

Jochem gooide de hele stapel in 1 keer over de muur.

'Leuk hoor!' Hoorde ze Gijsje roepen. 'Ga lekker zoenen ofzo!'

Angelika had nog helemaal niet nagedacht over zoenen. Ze was gewoon hier een beetje aan het hangen met deze jongen. Hij was best wel schattig eigenlijk.

Jochem had bijzonder veel nagedacht over zoenen. Hij wilde het heel erg graag, maar hij had er, zelfs met de hoeveelheid drank in zijn systeem, geen moed voor gehad.

Ze liepen beide naar de draaimolen terug en keken elkaar aan. Angelika duwde zachtjes tegen de grond en het toestel begon rustig rondjes te draaien.

'Ik wil best wel zoenen' zei Jochem

'Ik ook wel hoor' zei Angelika schouderophalend.

Jochem bracht zijn hoofd dicht bij het hare, maar door de beweging van de draaimolen werd hij plots vreselijk misselijk en hij haalde snel zijn hoofd weg bij het hare en ging ermee tussen zijn knieën zitten.

'Wat is er?'

'Ik moet, ik..' Maar het braaksel kwam al uit zijn mond zetten.

'Iieel!'

Jochem voelde zich meteen al wat beter, maar schaamde zich enorm.

'Sorry'

'Nu wil ik niet meer zoenen hoor'

'Nee, dat snap ik.'

'Haha, vieskees!'

'Haha, ja. Vind je het niet erg?'

'Nee hoor, maar je bent wel een vieskees. Een schattige vieskees.'

'Zullen we dan maar teruggaan naar binnen' zei Jochem teleurgesteld.

'Ok. Maar wacht. Ik wil nog iets zeggen. We moeten deze mislukte avond maar vergeten en dan later een keertje weer een nieuwe ontmoeting hebben. En dan gaat er niemand kotsen en dan wordt het misschien wel heel romantisch. Deal?

Jochem glimlachte en voelde zich heel gelukkig.

'Ok, deal! Maar hoe gaan we deze avond vergeten dan?'

'Nou, als we straks door de deur de tuin weer instappen, zijn we het allebei 100% vergeten ok. Gewoon floep!

'Ik ga het proberen'

Ze liepen hand en hand de tuin weer in en floep!

Acknowledgement

Het jaar 2014 telt nog 73 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  


Nummer 73: John Coltrane -  Acknowledgement
https://www.youtube.com/watch?v=qagOblqhBhk

De auto werd met een ruk de lucht ingegooid en landde met een harde klap op de onverharde weg. Paki en zijn neefje Denzell stapten de auto uit en zagen, toen het stof weggetrokken was, een grote poedel bloedend op het wegdek liggen. Paki haalde zijn linkerhand rustig van boven naar beneden door zijn lange sik en schudde toen zijn hoofd. Hij kon met al zijn ervaring niets meer voor het beest doen. Hij keek zijn neefje aan die eveneens schudde.

Paki stapte weer in, maar hij trok de deur nog niet dicht. Hij had een eed gezworen, hij moest het beest helpen. Hij rende de auto de weer uit. Achter hem hoorde hij Denzell roepen dat ze hier geen tijd voor hadden, maar Paki negeerde hem en rende naar de kermende poedel. Hij tilde het beest op en sleepte het met al zijn kracht richting de auto, waar Denzell inmiddels was uitgestapt om zijn oom te helpen. In de verte hoorde ze een politie alarm naderen. Ze legden het beest zo snel mogelijk op de achterbank en reden zo hard mogelijk weg.

Op de autoradio swingde Fats Waller met zijn “Honeysuckle Rose” en de twee mannen bewogen zenuwachtig hun hoofden op en neer op de muziek. Iedere keer als er weer een put in de weg zat of ze een scherpe bocht moesten maken schoot er weer scherpe steek in de rechterarm van Paki en verbeet hij de pijn. Waarom was hij zo gierig geweest. Nu was hij volledig afhankelijk van zijn jonge, uit de kluiten gewassen, neefje; die verrassend soepel kon rijden voor een jongen van 16, maar helaas niet soepel genoeg om zijn gebroken arm de rust te geven die het verdiende.

In de verte boven de bergen hingen zware wolken, en de radio vertelde ze dat er vandaag een grote kans op hevige winterse neerslag was, ook al was de lente al bijna begonnen. Ze reden er met volle snelheid op af, in de hoop de politie voorgoed af te schudden in het straks volledig witte berglandschap.

Paki keek richting Denzell die geconcentreerd naar het wegdek keek. Had hij er wel goed aan gedaan zijn neefje al zo jong te betrekken in zijn escapades? Natuurlijk had Denzell er al sinds kleins af aan van geweten en was hij altijd bijzonder geïnteresseerd geweest in de technische aspecten van het vak. Bovendien was zijn neefje na het overlijden van zijn moeder in Pretoria teruggekomen als een veel volwassener persoon: een echte man; een stille man. Maar dit was voor het echie en reden ze in een gestolen auto met 100.000 dollar op de achterbank rond, vluchtend voor de politie die wisten wie ze waren.

Toen ze de bergen hadden bereikt was alles inmiddels helemaal wit om ze heen. Maar het zicht was inmiddels zo vertroebeld dat verder rijden te gevaarlijk was. Denzell reed een stukje van de omhoog kruipende wegen af en parkeerde de auto onder een stuk uitstekend rots zodat ze droog waren. Hij stapte de auto uit, stak een sigaret op en keek zwijgend naar de dwarrelende vlokjes. Paki keek weer naar zijn gebroken arm en zag dat het er niet goed uit zag. Daarna keek hij naar de bloedende poedel op de achterbank en vergat hij zijn eigen pijn voor een moment. Hij baalde dat hij geen instrumenten bij zich had om de hond te helpen, maar hij ging het toch proberen.

Hij zat neer bij de hond die hem zielig aanstaarde en zuchtte diep. Hij aaide het beest eerst een paar keer over zijn hoofd en bekeek toen de twee gebroken poten. Hij tilde zijn arm op en zei toen 'Kijk, je bent niet alleen, ook gebroken'. De poedel keek naar de arm en voordat Paki het door had zette het beest zijn grote scherpen tand diep in zijn vlees. Paki schreeuwde het uit, maar de poedel zette door en schudde hard aan zijn arm. Denzell kwam aanrennen om de hond van Paki af te slaan, maar het beest liet al los en lag nu met een bebloede mond op de achterbank van de auto. Denzell wilde de hond alsnog aanvallen, maar Paki hield hem tegen en liet hem zijn arm zien; die was volledig genezen. 

Wordt vervolgd......

Beyond The North Waves

Het jaar 2014 telt nog 74 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 74: Immortal - Beyond the North Waves
https://www.youtube.com/watch?v=QF-ly6UruHQ

“I am just going outside and may be some time”

Lawrence Oates stapt de bevroren tent uit. Een harde vlijmscherpe ijswind snijdt in zijn wangen. Hij trekt een grimas en verkleint zijn ogen tot kleine spleetjes om de sneeuw buiten te houden. De expeditie heeft nog een kleine kans van slagen, maar niet als hij er nog deel van uit maakt. Hij kan het tempo niet meer aan en houdt de anderen slechts op. Welke kant hij op gaat weet hij niet. Het maakt niet uit, denkt hij, als het maar weg is van de tent. Als het maar een eind weg is van die verdomde idioot van een Robert Scott. Binnen een paar stappen heeft hij al geen zicht meer op de tent en is hij volledig gedesoriënteerd. Zijn benen kunnen hem niet meer dragen en hij stort neer.

Eenmaal op de grond denkt hij aan het staken van de strijd. Hij heeft nu al meer dan een week gangreen en is inmiddels beide handen en vier tenen aan zijn linkervoet verloren. Hij is zwaar ondervoed en de tocht terug naar het basiskamp is nog zeker een maand. Het is een hopeloze situatie en Lawrence beseft dit maar al te goed. Maar nu hij hier ligt, op de grond van het onherbergzame Antarctica, beseft hij zich ook dat dit zijn laatste minuten op aarde zijn en dat hij, de man die nooit opgeeft, dat hij, de militair die toen hij oog in oog met de dood stond schreeuwde dat hij kwam op te vechten, niet om op te geven, dat hij hier nu ligt en zomaar opgeeft.

Hij schreeuwt en duwt zichzelf weer omhoog. Zo mag het niet eindigen.

Ik zal pas sterven als de laatste restjes energie uit mijn lichaam geperst zijn; Pas als de gangreen al mijn ledematen heeft vernietigd en mijn bloed tot een zwart duister gif heeft getransformeerd. Zo lang ik nog kan bewegen, zal ik leven en zal ik strijden voor het leven. Al is de uitkomst onvermijdelijk, ik geef me niet zomaar gewonnen.

Twee uur later is Lawrence tot zijn knieën gedwongen. Het lopen is nu onmogelijk vanwege zijn afgestorven voeten en onderkoelde enkels. Hij heeft nog energie, hij gaat nog vooruit, al is het misschien maar 10 meter per uur, hij gaat nog vooruit! Als hij merkt dat hij duizelig wordt stelt hij een mantra in voor zichzelf, waarbij hij zichzelf bij kennis houdt. Elke minuut probeert hij zichzelf te verrassen met een absurde actie. Eerst slaat hij zichzelf hard voor zijn hoofd, dan schreeuwt hij plots, dan weer forceert hij zichzelf tot braken. Alles om zichzelf wakker te houden, en alles compleet spontaan in het moment.

De sneeuwstorm woedt eindeloos door en Lawrence wordt meerdere keren op de grond gesmeten door harde windstoten die door constante chaos heen en weer stoten. De laatste restjes kracht verdwijnen nu snel en bewegen is bijna niet meer mogelijk, maar met de uiterste concentratie krijgt hij het nog voor elkaar zijn arm voor zich uit te strekken en zich weer een meter verder te verplaatsen.

Maar de energie is op en langzaam begint het lichaam van Lawrence Oates te bevriezen. Hij voelt hoe hij zijn handen niet meer kan bewegen en hoe zijn benen nu als twee levenloze zakken aan de rest van zijn lichaam hangen. Hij ziet de sneeuw er overheen waaien, maar kan het er niet meer van af kloppen. Hoe hij ook probeert met zijn gedachtes bij het moment te blijven, het lukt hem niet meer. Zijn oogleden zijn nu bevroren en hij staart geforceerd de lucht in, maar hij maakt het nog nauwelijks mee. Gedachtes verdwijnen, woorden hebben geen betekenis meer, en alhoewel heel de wereld rondom hem spierwit is, ziet Lawrence Oates alleen nog maar zwart.

Vijf Sterren Abbo

Het jaar 2014 telt nog 75 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 75: De Jeugd van Tegenwoordig - Vijf Sterren Abbo.
https://www.youtube.com/watch?v=twVx2RSnPy8

Lieve Frederick,

Ik wil mij graag verontschuldigen dat ik mij gisterenavond zo heb laten gaan. Ik hoop dat je nu niet minder over mij denkt. Het is een slecht excuus, ik weet het, maar ik had een wijntje te veel op en soms wordt ik dan, ja ik heb niet echt een goede manier om het anders te verwoorden, maar ik word dan erg geil.

Wat er daarna in de bus is gebeurd valt niet goed te praten. Ik heb jou in een hele ongemakkelijke situatie geplaatst door plots mijn kleding uit te trekken. En ik weet wat je nu denkt, maar het is niet waar! Je denkt dat jij je ook schuldig hebt gemaakt aan deze onzedelijkheden, maar de schuld ligt volledig bij mij. Een jonge vent, die een mooie vrouw zoals ik, plots naakt ziet gaan in de bus en hem een lap-dance geeft en dan begint te...te..ja, je weet wel...hij is daar niet tegen opgewassen, dan grijpen zijn hormonen in, het instinct zeg maar.

Ik moet je eerlijk bekennen dat dit mij al vaker is overkomen, maar meestal met jongens die simpelweg seks wilden hebben. Maar nu werd ik wakker met zo'n ontzettend schuldgevoel, tegenover jou, maar ook tegenover mezelf. Jij bent anders dan die andere jongens. Jij hebt veel meer diepgang, veel meer ambities en je toonde in onze gesprekken gisteren zelfs een aantal onzekerheden die andere jongens mij nooit zouden tonen; en dan kom ik het weer verzieken door die idiote actie in de bus. Ik verziek het voor jou, maar ook voor mezelf.
Ik vind je namelijk echt een leuke jongen, en sorry als ik nu te opdringerig of te serieus klink, maar ik meen het. Je bandje waar je die zogenaamde 'Vjeze Fur' gast in speelt is echt heel erg goed, en je onzekerheden over je kledinglijn kunnen resoluut de prullenbak in en dat meen ik! Je bent echt goed bezig! Ik heb nog nooit iemand zoals jij ontmoet. Dus nogmaals sorry lieve Frederick en als je het mij kan vergeven, kan je altijd aankloppen. Ik heb vast wel een wijntje koel staan...

Kusjes

Janine

Boat Turns Toward The Port

Het jaar 2014 telt nog 76 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 76: Soap&Skin: Boat Turns Toward The Port
https://www.youtube.com/watch?v=3Fh4izS5wo0

Met grote ogen staart Davy, Herman, Jack, Ismael en James naar een kade. Veertien jaar is hij op zee geweest. Zijn doel was om vis te halen en het doel is bereikt. Hij ving vis, maar zijn boot raakte stuurloos en hij werd meegenomen door de stromingen van de oceaan. Het werd een missie van overleven; met elkaar. Het begon als een chaos. Achterdocht, uitgesproken vijandschap en uiteindelijk muiterij zorgden ervoor dat er van de oorspronkelijke crew van twintig, nog vijf mannen overbleven. Ieder kreeg een taak voor de dag, die de ander de volgende dag van hem weer over moest nemen. De volgorde van de wissel werd het schip diens mantra: Davy, Herman, Jack, Ismael en James, Davy, Herman, Jack, Ismael en James, Davy, Herman, Jack, Ismael en James. Ze vormden een geoliede machine en ze overleefden uitzonderlijk goed met de zeer gelimiteerde opties op zee. Ze perfectioneerden hun handelingen tot de grootst mogelijke efficiëntie en communiceerden elk detail zo minutieus, dat er na vele jaren geen mogelijkheden tot verbeteringen meer waren. Het spreken werd overbodig. Ze overleefden in het ritme van de mantra. Langzaam nam het ritme het overleven over en werd alles gereduceerd tot de mantra: Davy, Herman, Jack, Ismael en James. Totdat niemand meer wist welk persoon bij welke naam hoorde. Totdat geen van de mannen hun eigen naam nog wist. Totdat er op de boot nog maar één man rond liep in de gedaante van vijf.

En nu staat hij plots tegenover een kade, waarop mensen staan die de vijfdelige, naakte, ruig bebaarde en graatmagere Davy, Herman, Jack, Ismael en James verwonderd aanstaren. En voor het eerst in een lange tijd stokt de geoliede machine en hij kijkt naar de kade en de mensen. En voor het eerst in lange tijd is hij een moment uit zijn mantra en is hij even hen, de vijf afzonderlijke mannen, die stuk voor stuk de mensen op de kade gaande slaan en met open mond dat ervaren, wat ze al zo lang niet ervaren hebben, dat het geen naam meer heeft. Maar het moment passeert, hen wordt weer hij, en wanneer het water met het eb terugtrekt naar de zee, drijft hij mee, in al zijn perfectie.

Artifacts of the Black Rain

Het jaar 2014 telt nog 77 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 77: In Flames - Artifacts of the black rain

https://www.youtube.com/watch?v=LYNnHZ_oxjk 

Twee dezelfde jokers turen in elks oog.

Man met baard, een vrouwtje lacht en zwaait.

Boos geschminkt gelaat en tong de mond betoog

Handjes los en heen en weer een keer bedroog

Lach bedekt met hand 't gezicht magie bekaaid

Spel duel de armen los hij pocht en schreeuwt

Zij bevaart de baard gezwind en wint de slag

Hij bedenkt met vals gezicht en speelt een geeuwt

Oor en daar een kaart getrokken schrik en gil

Beider evenknie zie hier bezorgd geen lach

Nu wat hij en zij geschminkt sip put en ton

Treur gezichtje spiegelt weer en keer op keer.

Plan bedacht vertel de wereld dat je won.

Grijnzend pretgelaat verlaat elkaars ballon

Hand geschud en buig gemaakt idoliseer.

Halfway to a Threeway

Het jaar 2014 telt nog 78 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 78: Jim O'Rourke - Halfway to a Threeway

https://www.youtube.com/watch?v=nOCuE_OLyr8

'Je ziet er mooi uit!' zei Patrick

'Jij bent ook mooi, haha!' riep Libby.

Er droop een draadje slijm uit Libby's mond, maar Patrick vond het niet erg. Volgens zijn moeder kwijlde hij toen hij nog klein was ook heel veel en kwam dat gewoon omdat zijn mond altijd open stond. Hij pakte een servetje en veegde het slijm van Libby weg. Libby glimlachte en gaf Patrick een kusje.

'Ik heb dorst!' riep Libby keihard door de ruimte.

'Ik heb ook dorst' zei Patrick en hij reed in zijn rolstoel richting de keuken. 'Zal ik wat water halen?'

'Nee, ik wil Cola!' schreeuwde Libby vrolijk.

'Maar we hebben geen cola' zei Patrick.

'Maar ik heb trek! Ik heb trek in! Ik wil Cola!!!!' krijste Libby enthousiast.'

Patrick wist even niet wat hij met de situatie aan moest. Libby kon erg volhardend zijn in haar wensen en hij wilde haar niet teleurstellen. Hij reed naar de keuken en schonk voor zichzelf een glaasje water in. Vanuit de huiskamer hoorde hij Libby onbegrijpelijke geluiden maken en tegen dingen aanstoten. Cola is zwart, dacht hij bij zichzelf. Dus ik moet zwart water maken, dan lijkt het net Cola.

'COLA!' tierde Libby uit de huiskamer.

Patrick schonk een half glaasje water in en reed daarna naar de kluskamer. Daar haalde hij een grote pot zwarte verf uit de kast. Eenmaal terug in de keuken mengde hij de zwarte verf met het water en hij zag het al lekker zwart worden. Het bruiste nog niet echt, zoals cola wel deed, dus haalde hij een stuk of 8 bruistableten uit het kastje naast de koelkast en gooide hij het in zijn huisgemaakt cola. Dat was al beter. Lekkere cola!

'Libby, hier is je cola.'

'Geef Geef Geef!' kermde ze.

Haar hele mond zat weer onder de kwijl, maar Patrick wist opnieuw dat dat niet erg was. Hij was trots op zijn inventieve handelen van vandaag. Hij gaf Libby de cola.

In een grote slok sloeg ze het zwarte goedje naar achteren en ze liet een harde boer. Een paar seconde later begonnen ze hard te trillen. Patrick keek erna, maar wist dat hij niet in paniek moest raken. Zijn moeder zei dat hij vroeger ook vaak hard trilde als hij een bibberaanval kreeg, maar dat die dingen vanzelf wel weer overgingen. Patrick vergat jammer genoeg het gedeelte dat er een altijd een dokter bij geroepen moest worden. Hij was zeer trots op zichzelf dat hij kalm bleef.

Libby's ogen waren inmiddels wit weggedraaid en uit haar mond kwam dit maal zwart slijm. Patrick snapte dat dat door de cola kwam en veegde het slijm weg met een servetje. Libby stopte met bibberen en lag nu bewegingsloos op de bank.

Patrick voelde dat hij ook moe was, fluisterde zachtjes 'Ik hou van jou lieve Libby' in haar oor, kroop zachtjes tegen haar aan en viel vredig in slaap.

Moonshiner

Het jaar 2014 telt nog 79 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 79: Bob Dylan - Moonshiner

Niet Dylan, maar hij stond niet op youtube, dus hierbij een namaak-dylan, hehe

https://www.youtube.com/watch?v=rdIBQiAhGJ0

Er stapt een viezige man de kroeg in. Je ziet hem op een andere man afstappen en hem een verhaal vertellen. Je bekijkt hem en merkt op dat de handgebaren wat geacteerd lijken, veel te overdreven. Je gelooft niet dat iemand daar in zou kunnen trappen. Maar het doel wordt bereikt, de andere man grijpt naar zijn portemonnee en hij geeft hem een tientje.

Nu komt hij op jou af. Je bent vastberaden en gaat hem geen geld geven. Je voelt een spanning in je maag opstaan en je walgt van de hele situatie. Je schept genoegen in je standvastigheid, maar je denkt aan een artikel wat je laatst las waarin stond dat het doneren aan de armen wel degelijk een positief effect heeft. Wat een miserabel mannetje ben je soms toch ook. Het artikel was goed geschreven, was betrouwbaar, maar je besloot het niet te geloven, uit een soort gemakzucht; om maar bij je eigen oude idealen te blijven.

De zweverige man piept of hij je wat mag vragen. Je twijfelt, hij stinkt naar alcohol en urine, maar knikt toch maar.

'Mijn dochter is heel erg ziek.' zegt hij met een uitgeputte stem. Haar medicijnen kosten meer dan 30 euro per dag en ze heeft ze elke dag nodig om in leven te blijven. Het spijt me dit te moeten vragen, maar ik kan het niet betalen, heeft u misschien een kleine bijdrage.'

Je duwt je lippen wat tegen elkaar, fronst en schudt van nee. De viezige man druipt af. Wat een slecht verzonnen verhaal, maar wat een klootzak ben je zelf weer. Deze dingen hoeven geen leugens te zijn, wat als het waar was, je hebt genoeg geld om er wat van te missen. Je bent al vaak genoeg in de zeik genomen toen je gul en openhartig was, maar nu ben je dat andere uiterste, een laffe vrek.

Je schrikt op, omdat er iemand zacht op je schouder tikt. Het is de man die net een tientje gaf aan de zwerver. Hij is mager en zijn adem is doordrenkt met bier en wodka.

Met een hese stem vraagt hij of hij wat mag zeggen.

Je perst er een vertwijfelde 'ja hoor' uit en probeert de magere man aan te kijken. Het is geen pretje, want hij is smoezelig. Je wilt mensen niet zo beoordelen, maar je bent te zwak het niet te doen.

'Ik wil graag vertellen dat die man die u net af wees u geen leugenaar is, maar echt voor zijn zieke dochter moet zorgen en echt elke dag 30 euro nodig heeft. Hij heet Dylan, ik ken hem al heel lang en ik vind het hartverscheurend te zien hoe hij zijn leven opoffert in dienst van zijn dochter. Ik zeg niet dat u hem geld moet geven, want ik ken uw omstandigheden niet, maar ik vraag u alleen maar niet slecht over hem te denken.'

De man loopt weer naar zijn plaats en je voelt je vreselijk. Hoewel vies, torenen beide mannen in moreel opzicht hoog boven jou uit. Je besluit Dylan op te zoeken en hem alsnog wat geld geven.

Zodra je het café uit komt zie je hem staan, schijnbaar in gedachten verzonken. Je stapt op hem af, verontschuldigt je en geeft hem maar liefst 50 euro want 'met dat tientje van net heeft u dan meteen twee dagen compleet'. Hij lacht, bedankt je hartelijk en loopt dan snel weg.

Je voelt je goed en voldaan. 50 euro was wel wat veel, maar je hebt een meisje aan haar medicatie geholpen en een man morgen een dagje vrij gegeven van het eeuwige beschamende bedelen.

Je loopt de straat uit, maar ziet dan in de verte Dylan weer lopen. Hij komt iemand tegen en schudt hem de hand; het is de magere man van het tientje. Ze stappen samen een kroeg in. Je voelt je maag samentrekken en je vuisten ballen. Je bent in de zeik genomen. Wat een idioot ben je toch weer geweest, iedere keer opnieuw. Maar dit keer laat je niet over je heen lopen, je gaat verhaal halen, je gaat hier iets aan doen.

Je stormt de kroeg in en ziet daar de twee mannen aan de bar zitten. Ze zitten voorovergebogen en slaan een klein watertje naar achter. Je stokt en ziet hun lamlendige gezichten en hun miezerige lichaampjes voor je ogen wegkwijnen. De magere man hoest en steekt zijn vinger omhoog om nog iets te bestellen. Je haalt diep adem en loopt de kroeg weer uit. Het is de beste beslissing van de dag.

3030

Het jaar 2014 telt nog 80 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 80: Deltron 3030 - 3030

https://www.youtube.com/watch?v=Q7_jbluF0qo

Ik, Deltron Zero, werd wakker in het jaar 3030 en zag dat de wereld er compleet anders uit zag dan eerst. Waarom? Ik moest erachter komen! Gisteren was alles nog fantastisch! Ik was eindelijk gesetteld in dit toekomstige jaar en alles liep op rolletjes. Ik liep naar buiten en vroeg aan een voorbijganger 'wat is er gaande!'

Hij had geen idee!

Ik dacht diep na en dacht daarna nog dieper na en bedacht me dat iemand in het verleden iets aangepast had wat de volledige koers van de wereldgeschiedenis had aanpast! Omdat ik als enige van alle mensen hier uit de 20ste eeuw kwam, was ik de enige die deze aanpassing zag! Ik moest hier aan wat aan doen.

Dus ik nam mijn tijdmachine en reisde terug naar het moment waar ik zelf de toekomst in ging. Waarom dat moment, ik weet het niet, maar iets anders kon ik niet verzinnen.

Eenmaal terug in het verleden zag ik een man met een masker een vlinder dood slaan!

'Halt!' riep ik hem toe.

'Snap je het dan niet' riep hij terug en verwijderde het masker. 'Ik ben het zelf, Deltron Zero uit een andere tijdlijn, jij en ik, ik en jij, wij zijn hetzelfde.'

'Maar waarom dan!?'

'Ik wilde ons een les leren. Jij wilde de veranderde geschiedenis weer aanpassen, omdat het zo lekker ging in je leven en omdat dit gedoe jou niet uit kwam, maar dat is niet de bedoeling. Slechts omdat het in jouw leven even niet lekker loopt moet je niet gelijk allerlei andere levens beïnvloeden.

'Dank je wel Deltron Zero uit de andere tijdlijn! Ik ga hier over na denken.

Ik nam de tijdmachine terug heen naar 3030 en besloot te berusten in de situatie.

Laisse Tomber Les Filles

Het jaar 2014 telt nog 81 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 81: April March - Laisse tomber les filles

https://www.youtube.com/watch?v=gLjH06gileI

Mooi meisje verliefd

Betovert in onbegrip

Danst ze met mijn hart

Hold On

Het jaar 2014 telt nog 82 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 82:Tom Waits - Hold On

https://www.youtube.com/watch?v=DkpaKx1UUUw

Deel 4 van 'Een hele mooie dag'

'Ben jij William?', zei Lemmy met een diepe rafelige stem. 'Neem een slokje'.

Ik knikte en nam een goede slok van zijn drank. Ik was al sinds de middag aan het drinken en door deze slok steeg alle aanwezige alcohol in één klap naar mijn hoofd. Ik probeerde mezelf zo normaal mogelijk te houden, wat zover ik kon beoordelen redelijk lukte. Aan de andere kant zat ik hier tegenover een man met een volledige fles whiskey in zijn handen, zo normaal hoefde ik niet te zijn.

'Ik hoorde dat je zelfmoord gaat plegen.'

'Dat klopt.'

'Zonde.' Hij keek me oprecht teleurgesteld aan, zuchtte eens diep en hoestte toen flink. 'Weet je Bill, ik ga jou niet vertellen dat je geen zelfmoord moet plegen. Die keuze is natuurlijk volledig aan jou. Maar ik wil je wel graag vertellen hoe ik erover denk. Niet omdat ik vind dat ik heel wijs ben, maar omdat ik uit ervaring kan praten. Ik heb zelf namelijk ook wel eens op de rand van een zelfmoordpoging gestaan, op een punt waar alles compleet uitzichtloos leek. En nu ik daaraan terug denk, begrijp ik mezelf nog steeds, maar ik ben toch blij dat ik hier nog ben.

Kijk, er gebeuren gewoon heel veel dingen in de wereld waar je zelf niet zo veel controle over hebt. Soms gebeurt er een hele periode niets en als het in zo'n periode slecht met je gaat dan lijken dingen uitzichtloos. En dan soms, plots, opent er ergens een klein raam. Een nieuwe opening, een nieuwe mogelijk in je leven. Die dingen gebeuren gewoon, want er zijn altijd mensen om je heen Bill. En vanuit daar beginnen dingen weer ergens anders heen te gaan en nemen nieuwe wendingen nog meer nieuwe wendingen en op een gegeven moment is alles weer dusdanig veranderd dat dat hele uitzichtloze punt compleet uit het zicht verdwenen is. Zo is het voor mij gegaan. Voor jou kan het ook zo gaan. Je kan zelf bepalen of je wilt wachten totdat de dingen anders gaan of dat je makkelijke weg kiest er uit het leven stapt. Maar Bill, aan die eerste heb je uiteindelijk veel meer, want dan ben je er bij om die verandering mee te maken.'

'Ja' zei ik terug. Ik had niet veel meer te antwoorden. Ik had dit een tijd geleden ook bedacht, had het leven een kans gegeven, maar het leven was nergens heen gegaan en het had nu wel lang genoeg geduurd.

'Ik hoorde van je vriend John dat je zelf heel goed gitaar speelt.'

'Oh, ja, maar ik ben geen echte professional zoals jullie hoor.'

'Dat maakt toch niet uit, wij kloten ook maar wat aan. Speel eens wat!' Hij overhandigde mij één van de oude gitaren uit de hoek. Het ding klonk een stuk beter dan ik had verwacht. Ik speelde een paar akkoorden om te kijken welk nummer ik ging spelen en kwam op een nummer getiteld 'I See a Darkness'. Ik speelde de eerste twee akkoorden een tijdje, waar het nummer simpel van F naar Bb heen en weer deint, totdat ik met mijn aangeschoten hoofd het nummer plots begon te zingen. Ik raakte zo in mijn spel dat ik het hele nummer gespeeld en gezongen had voordat ik Lemmy en de rest van de band, die muisstil toe hadden gekeken, weer aankeek.

'Bill! Dat was prachtig. Van wie is dat?'

'Van mezelf'

'Ongelofelijk Bill. Dat moet je ten gehore brengen!'

'Ik breng mijn nummers elke maand ten gehore in de lokale kroeg hier.'

'Nee nee nee, een ander publiek moet het horen. Die mensen kennen het al lang en blijkbaar waarderen die het niet genoeg. Wacht even.'

Lemmy rende de kleedkamer uit. Een minuut later hoorde ik hard gewoel en nog een minuut later was Lemmy weer terug met een enorme grijns op zijn gezicht. 'Ik heb je zojuist aangekondigd aan het publiek wat was blijven hangen, veel plezier.'

Hij duwde de fles Whiskey in mijn hand en ik nam uit een soort automatisme nog maar een grote slok.

'Maar, ik ben helemaal niet voorbereid.'

'Als je het gewoon zo speelt zoals daarnet, kan er niets fout gaan. Ik heb gewoon een klein raam voor je open gezet. Misschien wordt je alleen maar verkouden, misschien brengt de frisse lucht wel op nieuwe ideeën. We zien wel.'

Hij duwde me, met de oude gitaar in mijn hand, de kleedkamer uit en begeleide me het podium op, waar een roadie snel een plug in de gitaar plugde. Ik stond opeens helemaal alleen voor zo'n 150 mensen die mij allemaal nieuwsgierig aan keken.

'Hoi, dames en heren. Ik ben William Oldham en ik ga een nummer voor u spelen.'

Geen reactie. Maar het maakte me niet veel uit. Door de alcohol kon ik de ogen in het publiek niet meer onderscheiden en leek het net alsof ik voor een grote anonieme muur stond te spelen. Ze waren tenminste stil.

Ik zette het F-akkoord in en schrok zelf een beetje van hoe hard de gitaar stond, maar ik liet mijn verbazing niet blijken en speelde rustig verder in een bijzonder traag en slepend tempo. Ik deinde weer wat heen en weer tussen de F en de Bb en begon te zingen.

'Well you're my friend, and can you see.
Many times, we've been out drinking.
And many times, we've shared our thoughts.
But did you ever, ever notice, the kind of thoughts I got.
Well you know I have a love, a love for everyone I know.
And you know I have a drive, to live I won't let go.
But can you see it's opposition, comes a-rising up sometimes.
That it's dreadful and position, comes blacking in my mind.
And that I see a darkness, and that I see a darkness,
And that I see a darkness, and that I see a darkness.
And did you know how much I love you.
Is a hope that somehow you you.
Can save me from this darkness.'

Nadat ik voor de eerste keer het refrein gezongen had keek ik voor het eerst weer omhoog de zaal in. Mijn blik was een stuk helderder geworden en ik zag iedereen mij met grote ogen aankijken. Plotseling voelde ik een enorme lading adrenaline door mijn lichaam stromen. Het was een gevoel wat ik al jaren niet meer meegemaakt had. Ik zette het volgende couplet heftiger in dan ik normaal deed, sloot mijn ogen en voelde plotseling de tranen over mijn wangen lopen.

'Well I hope that someday, buddy, we have peace in our lives.
Together or apart, alone or with our wives.
That we can stop our whoring and pull the smiles inside.
And light it up forever and never go to sleep.
My best unbeaten brother, this isn't all I see

Oh no I see a darkness, Oh no I see a darkness,
Oh no I see a darkness, Oh no I see a darkness.
And did you know how much I love you.
Is a hope that somehow you you.
Can save me from this darkness.'

Ik opende mijn ogen en blies de laatste restjes lucht uit in de microfoon alsof ik net bevallen was. Ik staarde de stille zaal aan, waar een aantal mensen zichtbaar geëmotioneerd waren. Ik kreeg een luid applaus en in een onwennige beweging boog ik voorover om ze te bedanken. Tijdens mijn buiging voelde ik plots mijn hoofd zwaar worden van de drank en ik viel bijna voorover. Ik wankelde van het podium af en liep de zaal in waar ik van een man in een zwart leren motorjack een biertje in mijn handen gedrukt kreeg, wat ik in één teug leeg dronk.

Plotseling kwam ik aan bij de bar waar ik zonder mijn eigen toestemming nog twee biertjes bestelde. 'Eentje voor mezelf, en eentje voor de charmante dame naast mij' hoorde ik mezelf zeggen. Ik keek opzij en zag dat het Betty was die me glimlachend aan stond te kijken.

'Wat lief van je. Ik zei toch dat je lief was.'

'Ja!'

'Ik wist helemaal niet dat jij zo mooi kon zingen'

'Dat wist ik ook niet'

'Nou, je had me anders wel aardig te pakken hoor.'

'Oh ja?'

John tikte me op de schouder en bood me nog Jack Daniels aan met de complimenten van Lemmy. Ik glimlachte, tikte het ding achterover en draaide me om richting Betty. Daarna is mijn brein gestopt met het aanmaken van herinneringen.

Ik deed mijn ogen weer open en zag dat ik in mijn eigen bed lag. Mijn hoofd bonkte enorm en er lag iets vreselijks zwaars op mijn arm. Ik keek op zij en zag dat het Betty was. Ik stapte het bed uit en deed het raam open voor wat frisse lucht. Ik dronk 4 glazen water en rookte een sigaret. Mijn kater zakte een beetje weg, maar achterin mijn hoofd bleef het nog bonken. Dus ik bakte twee eitjes met flink wat spek erin en perste wat sinaasappelsap.

'Lekker ontbijtje aan het maken' klonk het opeens achter me. 'Ik lust ook wel zo'n eitje hoor.'

'Daarom heb ik er ook twee gemaakt.'

Pas toen we ons eitje ophadden besefte ik dat het de volgende dag was.

'Betty! Ik ben hier gewoon nog.'

'Ja, natuurlijk ben je hier.'

'Ja, ik ben hier gewoon.'

Ik staarde het raam uit en besloot dat dat een goed ding was.