Avalanche

Het jaar 2014 telt nog 12 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht gebonden.

Nummer 12: Leonard Cohen - Avalanche
https://www.youtube.com/watch?v=SQe88ybEIe8

Richard had een steek in zijn maag, maar vertikte het zijn handen uit te steken om te bedelen. Het was pas een week geleden dat hij uit het ziekenhuis was geslopen, maar het voelde aan als drie maanden. Hij had naar de Nederlandse ambassade gezocht, maar toen hij die had gevonden bleek het gebouw, vanwege de instabiele veiligheidssituatie, gesloten te zijn. Toen hij voor de dichte deuren stond, kon hij geen verdere oplossingen bedenken. Hij merkte dat iedereen hem aanstaarde vanwege zijn ziekenhuiskleding en hij besloot dat hij andere kleding moest gaan zoeken. Het bleek moeilijker te zijn dan verwacht, daar hij geen geld bij zich droeg en er uit zag als één van de vele hulpeloze zwervers die hij onderweg tegenkwam. Bovendien was het donker en koud buiten. Hij was radeloos. Een situatie als deze was hem compleet vreemd en hij begon moedeloos te worden.

Na drie uur rondlopen in de donkere stad zakte hij bibberend in elkaar tegen een muurtje aan. Een vrouw zag hem zitten en kreeg medelijden. Ze deed haar hoofddoek af en spreidde het over de bibberende man heen. Hij greep de warme stof beet en pakte zichzelf zo strak mogelijk in. Hij wilde haar bedanken, maar kreeg het niet over zijn lippen. Hij overleefde de nacht ternauwernood en ging de dag erna op zoek naar warmere kleding die hij kon ruilen tegen de mooie hoofddoek.

Een week later was zijn situatie echter alleen maar verslechterd. Hoewel hij warmere vodden om zich heen kon slaan in de nachten, had hij honger en dorst en voelde hij zich bijzonder eenzaam in een land waar hij niet thuis was. Hij wist zelfs nog steeds niet waar hij was, mede omdat hij geen mens om hulp wilde vragen. Hij vertrouwde nog geen hond hier.

Niet wetende waar hij heen moest gaan en wat hij aan zijn situatie kon doen liep hij terug naar een doodlopend steegje achter een restaurant, waar hij de afgelopen paar nachten had geslapen. Uit de vuilnisbakken pakte hij soms wat te eten, wat hem al duur was komen te staan. Een paar nachten geleden had hij een zware voedselvergiftiging opgelopen en had hij al zijn bij elkaar geraapte restjes weer uitgekotst. Zonder een goed alternatief bleven de vuilnisbakken vandaag nog steeds zijn beste optie.

Kauwend op een stukje oude brood zag Richard een grote jongeman de steeg in lopen.

'Richard, alles goed jongen?' zei hij opgewekt. Richard staarde hem met open mond aan. Een stukje brood viel op de vieze lap stof die als zijn broek diende.

'Wie ben jij?'

'Ik ben datgene die dit alles heeft mogelijk gemaakt natuurlijk?'

'Heb jij, mijn gezicht, maar, waarom?'

'Richard, Richard, dat valt me van je tegen. Heb je deze week dan niet heel eventjes de tijd genomen om te bedenken waarom nou precies jou dit overkomt.' Richard luisterde echter niet. Met de weinige kracht die hij nog in zijn lichaam had stormde hij op de man af, die hem met een krachtige stoot meteen weer op de grond stootte. Verblind door woede sprong hij opnieuw op en stormde hij opnieuw op de man af. Zijn onderneming was natuurlijk weer vruchteloos. Dit keer kwam hij echter een stuk minder gelukkig neer en brak hij zijn rechter pols. Hij schreeuwde het uit van de pijn, maar was zo boos dat hij deze ogenblikkelijk weer vergat.

'Vieze teringlijer! Vieze kankerturk. Wie denk je wel dat je er bent heh, een beetje mensen ontvoeren en mishandelen.'

'Wie denk jij wel dat jij bent Richard.'

'Wat heb je met Kuifje gedaan?'

'Wie is Kuifje?'

'Mijn hond jij gore zandneger! Je hebt mijn hond verm.' De man schopte Richard hard in zijn buik zodat hij zijn zin niet kon afmaken.

'Je hebt hier volgens mij niets geleerd.' Opnieuw schopte hij hem hard in zijn buik. Dit keer had de schop zo veel impact dat Richard bloed spuugde. 'Volgens mij valt jou helemaal niets te leren. Jij bent een idioot Richard. Een slecht excuus van een mens' schreeuwde hij.

'Opkankeren, laat me met rust.' kermde hij vanaf de grond. De man bleef hem echter in zijn maag schoppen en verloor zijn eerdere kalmte volledig.

'Vies, vuil, klein kut racistje. Jij bent van geen waarde op deze wereld. Jij bent een walgelijk en nietszeggend mensje wat geen recht heeft nog verder te leven. Sterf rat! Sterf!

Richard hoorde het geschreeuw al niet meer. De laatste gedachten die door zijn hoofd gingen was dat hij Kuifje nog te eten moest geven en dat hij volgende week weer Pedigree kon kopen als zijn moeder hem haar maandelijkse geeltje gaf. De hond likte zijn bakje leeg en kwam tevreden op Richards schoot liggen, waarna ze samen de Eredivisiesamenvattingen keken en in slaap vielen.