The Night

Het jaar 2014 telt nog 11 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht gebonden.

Nummer 11: Morphine - The Night
https://www.youtube.com/watch?v=U2lITsMb4rA

Ik tilde de dobbelstenen op en hoopte op een heer. Ik had al 20 punten liggen, waar ik tevreden mee kon zijn, maar ik wilde meer. Ik schudde de steen tussen mijn handen en liet los. Als het nog een heer was, zou ik een Yahtzee hebben en kon ik het potje nog winnen. De steen rolde over de handdoek in het midden en bleef steken op een boer. '23' zei mijn moeder en pakte snel de stenen om zelf te gooien.

Onze voor buitenstaanders ongrijpbare versie van Yahtzee met boeren, heren, azen, meerdere rijtjes tegelijk en meerdere versies van grote en kleine straten, was voor mij de enige echte versie. Het was een versie waar tactisch mee gespeeld kon worden en waar niet alles af hing van blind geluk.

'28, dat is echt een super goede plus boven mijn min van 27', zei mijn broertje enthousiast. Hij verloor altijd. Hij nam teveel risico op de verkeerde momenten. Iets wat ik trachtte te vermijden in de dimensie van het spel. Mijn moeder won vanavond, zoals altijd.

'Mam, is het goed als ik nog even naar buiten ga?
'Waar ga je heen dan?'

'Gewoon een wandelingetje maken rond de camping. Wout, ga je ook mee?' Wouter zat met zijn neus al diep verdwenen in zijn Gameboy en antwoordde niet.

'Als je het niet te laat maakt dan, ik ga zo naar bed.'

'Is goed, doei!' Ik stapte de caravan uit en snoof de zilte lucht op. Ik wilde eigenlijk richting de Noordzee lopen om in de duinen rond te struinen, maar dan zou ik pas over twee uur terug zijn. Dan maar even naar het bos.

Het was al warm voor April, waar het op Terschelling dan vaak nog aan de frisse kant is. Hoewel de schemer aan het inzetten was, liep ik nog steeds in mijn korte broek en een dunne trui. Ik houd van de zomermaanden, waar je niet al die lagen kleding over je lichaam aan hoeft en waar de dagen oneindig lang zijn. In groep 8 mocht dan soms zelfs tot 10 uur buiten spelen en nu in 3e zelfs tot middernacht.

Ik kwam aan bij de rand van het bos waar de naaldbomen de schemer diep opzogen. Je hoefde maar een stap van het pad aan de rand af te gaan en je waande je diep in de nacht. Ik wist dat ik een mooi vierkant rondje kon lopen als ik eerst het randpad afliep, dan een stukje het bos in ging, het parallelpad terug zou lopen en dan weer het bos verlaatte.

Denkend aan het verloren spelletje, en wat ik fout had gedaan, liep ik rustig door het bos. Uit mijn ooghoek zag een vaal lichtje schijnen, maar toen ik mijn hoofd erna toe draaide was het verdwenen. Ik bleef nog even kijken, maar zag niets meer. Toen ik door wilde lopen zag ik dat er voor mij midden op het pad een meisje stond.

'Hallo', zei ze en ze glimlachte naar me.

'Hoi.'

'Wat doe jij hier?'

'Ik ben gewoon een wandelingetje aan het maken.'

'Een beetje aan het nadenken?' Ze stapte rustig op mij af.

'Ja, een beetje.'

'Waarover dan?' zei ze zachtjes. Ze kwam inmiddels dicht bij me staan, zo dicht dat ik haar kon ruiken. Ze rook naar een mix van lavendel, dennennaalden en de geur van de vruchbare vochtige lucht net na een regenbui.

'Oh niets, over een spelletje.'

'Hou je van spelletjes spelen dan?'

'Ja hoor.' Haar haar was inktzwart, haar ogen diepgroen en haar huid spierwit. Ze was betoverend mooi. 'Hou jij ook van spelletjes spelen?'

'Wil jij soms een spelletje met mij spelen?' Ze stapte nu nog dichterbij zodat haar borstjes mij bijna aanraakte.

'Uuh, ja.'

'Haha, kom maar mee dan.' Ze pakte mijn hand vast en trok mij het bos in, in de richting waar zojuist het lichtje had geschenen. Ze liep heel licht, alsof ze de grond niet eens aanraakte en ik had moeite haar bij te houden. Bovendien leken we niet in een rechte lijn te lopen, zodat ik na een paar minuten mijn richtingsgevoel volledig kwijt was. Ik maalde er echter niet om. Ik was in een bos met een beeldschoon meisje wat een spelletje met mij wilde spelen. Wat wil je als hormonaal gestoorde tiener nog meer?

We stopten op een kleine open plek in het bos en ik zag hoe de volle maan haar witte huid deed oplichten. Ze had nog steeds dat kleine glimlachje op haar mond en haar groene ogen leken nog feller te fonkelen dan eerst. We stonden te midden van een grote cirkel vliegenzwammen.

'Ik weet wel een leuk spelletje.' ze zei zachtjes.

'Wat dan? hijgde ik, nog moe van de lange snelle tocht door het bos.

'Het is heel simpel.' Ze knoopte langzaam de knoopjes los van haar zwarte jurkje. 'Als jij mij kan pakken, heb je gewonnen.' Haar jurkje viel op de grond.

'En als ik je niet kan pakken?'

'Dan wint er niemand', zei ze gespeeld sip. Ik had nog nooit een meisje naakt gezien en staarde haar met open mond aan. 'Jij mag beginnen hoor', zei ze. Ik stapte op haar af en ze deed snel een sprongetje naar achteren. Bij mijn volgende stap kraakte er een takje onder mijn schoen. Het geluid weerklonk hard in het bos en toen pas merkte ik hoe stil het er was. De stappen van het meisje waren echter immer geruisloos.

'Hoe heet je eigenlijk?'

'Lilah en jij heet Jochem.'

'Hoe weet je dat?

'Wil je me niet pakken?' Ze deed uitdagend een stapje naar voren. Haar borstjes glommen als het witte marmer van de mooiste standbeelden van Bernini. Ik kon mijn ogen er niet van af houden en stak er als een lompe boer mijn armen naar uit. Mijn vingertoppen waren slechts millimeters van haar tepels verwijderd toen ze weer als een hertje naar achteren sprong en giechelend wegrende. Ik rende erachter aan, maar kreeg haar onmogelijk te pakken. Elke keer als ik in de buurt kwam wist ze weer met gemak te ontsnappen. De achtervolging werd steeds wilder en na een tijdje smeet ik heel mijn lichaam in de strijd. Ik knalde tegen bomen aan, struikelde over stronken en bleef achter uitstekende takken hangen, waardoor ik steeds meer onder schaafwonden kwam te zitten. Maar ik ga niet op. Van mijn kleding bleef niets meer over en na een tijdje was ik zo naakt als zij was. Mijn gedachten waren volledig bij haar. Ik voelde nergens pijn, voelde geen vermoeiing en voelde geen kou.

Opeens bleef ze staan en ik zag dat we terug waren op de open plek in het bos. Ik aarzelde geen moment en stormde bijna schuimbekkend op haar af. Ik besprong haar en samen landde we in het zachte groene mos in het midden van de cirkel van paddenstoelen. Ik ging bij haar naar binnen en ging als een beest tekeer terwijl zij sereen onder mij lag. Niet veel later kwam ik tot een hoogtepunt en voelde me voldaan. Ik hoorde Lilah nog zachtjes giechelen en sloot toen vermoeid mijn ogen.

Wordt Vervolgd.