All Thoughts Are Prey to Some Beast

Het jaar 2014 telt nog 62 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 62: Bill Callahan - All thoughts are prey to some beast.
https://www.youtube.com/watch?v=jrYakf2cztM

Tim de T-Rex stormde woedend door het woud. Hij stampte hard met zijn grote poten in de modder en brulde zijn vreselijke gebrul. Overal waar hij kwam renden de andere dinosaurussen hard weg. Als iemand te laat was met wegrennen, nou, dan kon hij zich beter bergen! Dan schreeuwde Tim keihard en onverstaanbaar zijn naam en stampte hij hard op de grond. Ja, Tim was zeker iets om rekening mee te houden; woest en onverschrokken.

Maar in de nacht, wanneer de sterren tevoorschijn kwamen beleefde Tim iedere keer weer zijn meest bange moment. Hij kon niet goed zien in het donker en overal om hem heen klonken onzichtbare stemmen. Zo hard als hij overdag schreeuwde, zo muisstil hield hij zich tijdens de eindeloze nachten. Hij wilde het liefst tegen zijn moeder aan kruipen, maar ze had hem al jaren geleden uit het nest gegooid en hij moest toen zijn eigen boontjes maar doppen. Meestal als de zon zijn licht weer deed schijnen wist Tim pas in te slapen en zodoende versliep hij zich altijd voor het ontbijt.

Op een dag, of beter gezegd een nacht, zat Tim weer angstig ineengedoken onder een grote boom. Hij hoorde de stemmen van duizenden kleine wezentjes om hem heen kraken en gniffelen. Hij durfde geen vin te verroeren. Zijn kleine voorpootjes waren door de rare houding, waarin hij zichzelf had gewrongen, in slaap gevallen en hij was bang dat ze zouden afsterven, omdat de bloedtoevoer duidelijk gestremd was. Hij voelde zich afschuwelijk en wilde het liefst huilen, maar bleef liggen en hield zijn tranen in, bang dat hij een geluid zou maken. Plotseling hoorde hij een zachte diepe vrouwenstem.

'Tim, wees maar niet bang, er is niets aan de hand.'

'Wie is daar? Hoe ken je mijn naam?' fluisterde Tim geschrokken.

'Ik ben Angelina en ik ben uit de toekomst?'

'Wat is een toekomst?' miepte Tim.

'Dat maakt niet uit, ik ben hier om je iets heel belangrijks te vertellen Tim, waardoor je niet meer bang bent in de nachten.'

'Vertel het me Angelina.'

'Als je in de nachten niet meer alleen wilt zijn, moet je kinderen om je heen hebben.'

'Kinderen? Maar ik ben de enige T-Rex in dit land, hoe moet ik kinderen krijgen?'

'Adopteren natuurlijk gekkie. Ik was vroeger ook altijd alleen en eenzaam, zelfs al was ik beroemd en sliep ik met de mooiste man op aarde. Totdat ik kinderen begon te adopteren. Eerst één, dan nog één, toen twee tegelijk, toen drie uit een ander land, toen vier van over de hele wereld, totdat ik honderden kinderen in mijn grote huis rond had lopen. Ik ben nu nooit meer alleen in de nachten.'

'Dank je wel voor het advies Angelina.'

Tim viel meteen in een diepe slaap.

Lieve Lezers, het spijt me, maar soms gebeuren er in verhalen dingen die ook de schrijver niet had kunnen voorzien. Een enorme meteoriet sloeg die nacht in en verwoeste alles in een straal van 360 km. Onze held Tim de T-Rex bevond zich helaas op een kleine 30 km van het inslagpunt en haalde de volgende ochtend niet. Om toch op een positieve noot af te sluiten: Tim had die nacht voor het eerst in jaren een hele fijn droom. Hij droomde dat hij vader was van twee kleine stegosaurusjes en dat ze met zijn drieën het enorm naar hun zin hadden met het verorberen van hun monsterlijk grote ontbijt.

Tim de T-Rex is 28 jaar geworden.