Ace of Spades

Het jaar 2014 telt nog 83 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 83: Motörhead - Ace of Spades

https://www.youtube.com/watch?v=1iwC2QljLn4

Deel 3 van 'Een hele mooie dag'

'Wat nu?' zei ik toen we weer voor de poorten van de dierentuin stonden.

'Ik weet het niet, mijn ideeën zijn wel een beetje op eigenlijk.'

'Dus je wilt zeggen dat je op mijn laatste dag niet iets beters voor mij kan verzinnen dan de bakker en de dierentuin?'

'Dan had je me het maar een week eerder moeten vertellen!'

'touché'

'Laten we gewoon maar naar de bar gaan, dan verzin ik daar wel wat.'

'De bar, om 2 uur 's middags?'
'Tuurlijk, waarom niet, het is daar hartstikke gezellig in de middag. Kom!'

Onderweg naar de bar was de sfeer beduidend anders dan onderweg naar de dierentuin. Hoewel er geen woord werd gesproken zag ik aan Johnny's houding dat hij op dit moment vrede had met de situatie. Het hielp waarschijnlijk ook dat het zonnetje nu flink scheen en we voor het eerst dit jaar onze jas uit konden doen. Na een half uurtje lopen kwamen we aan bij ons café waar een stuk meer mensen zaten dan ik had verwacht.

'Johnny! Oh hey en je hebt Willy mee genomen! Moest jij niet werken?'

'Nee, ik heb vrij genomen vandaag'

'Gezellig! Wat kan ik inschenken?

'Gewoon twee biertjes. Doe ook maar een bakje nootjes erbij.'

Ik keek om me heen en zag geen enkel onbekend gezicht. Ik wist niet zo goed wat ik er van moest vinden. Mijn verstand zei dat het alleen maar uitgerangeerde veertigers en vijftigers waren die hier hun ongeluk weg zaten te zuipen, maar aan de andere kant was de sfeer hier vertrouwd en gezellig. Alsof het een soort jongensclub was, met allemaal mensen van de middelbare school die hier gewoon een beetje met elkaar rond hingen. Natuurlijk, van hun levens wat niet veel terecht gekomen, maar ze vermaakten zich wel. Het was behaaglijk en tragisch tegelijk.

Nick, de barman, was zelf een potige zestiger die nog verrassend scherp was voor zijn leeftijd en het aantal dienstjaren die hij achter zijn tap had gedraaid. Hij zette een grote kom nootjes voor onze neus en liep toen terug naar de bar waar hij verder ging met het poleren van een paar bierglazen. Dat eindeloze gedraai met die theedoek in dat glas. Het leek voor Nick meer een normale staat van zijn geworden dan een taak die hij uit moest voeren. Als hij achter de bar stond en niets in aan het schenken was, poleerde hij.

'Ik ga iets bedenken Billy! Iets wat we vanavond kunnen doen'

'Mijn avond ligt in jouw handen John.'

Ik zag John nadenken. Bij John was het altijd duidelijk als hij aan het denken was. Hij fronste zijn hoofd, zat met zijn armen over elkaar, staarde zich blind op datgene wat vlak voor hem stond en bleef in die houding staan of zitten totdat hij het had gevonden. Dit maal duurde het een goede drie minuten voordat hij uitriep: 'Een concert!'

'Wat voor concert?'

'Gewoon, een concert, ik weet het niet. Gewoon datgene wat er vandaag speelt in zaal van het 't Hart.

'Gewoon, zomaar iets.'

'Ja, anders weet ik het ook niet hoor! Ik bedoel, jouw grootste passie is muziek en dan gaan we alleen maar naar de dierentuin vandaag. Nee, er moet ook iets met muziek zijn'

'Alleen als er wat leuks speelt hoor'

'Nick!' riep John opeens richting de bar, 'wat speelt er vanavond in 't hart?'

'Motörhead! Niets voor Bill denk ik'

'Is het uitverkocht?'

'Geen idee, je kan even naar het sigarenboertje om de hoek lopen, daar hebben verkopen ze ook kaartjes.'

Ik vond het bewonderenswaardig te zien hoe John zich inzette om deze dag zo speciaal te maken. De man zat al jaren dag in, dag uit in dit café, beloofde zichzelf iedere dag om deze dag niet te drinken, verbrak die belofte ook altijd meteen als hij een bakje nootjes voor zich kreeg en bazuinde de volgende dag dan rond dat hij gisteren maar 3 biertjes op had. Hij had nu al jaren niets anders gedaan dan deze zelfde destructieve routine, maar nu hij nodig was, zette hij zichzelf meteen aan de kant om iets voor een vriend te doen, hoe knullig het ook allemaal was. En toch, in al zijn gebrekkigheid benijd ik hem toch een beetje. Hij beleeft alle dingen zo intens; ik onderga alles maar een beetje.

'Ik heb ze' hijgde John die weer naar binnen liep.

'Dus we gaan naar Motörhead vanavond?'

'Absoluut! Je vindt dat wel leuk toch?'

'Motörhead? Volgens mij is dat een grote bak herrie, maar het is weer eens iets anders. Hoe laat begint het?'

'Half 10'

'Wat gaan we daarvoor nog doen dan? Het is nu half 4?

'Ik weet niet, we kunnen nog een paar biertjes drinken hier, bestellen we wat eten, kijken we wat er op tv is en dan lopen we daarna na 't Hart'.

Zo vulden we de uurtjes en het was verrassend gezellig in de bar in de middag. Vreemd genoeg zorgde mijn aanwezigheid op dit vroege uur hier voor een extra impuls en ik had een aantal gesprekken met mensen waar ik nooit eerder echt mee gesproken had, maar die mij slechts kende van mijn maandelijkse optreden hier en van de verhalen die John over mij vertelde. Een paar uur later stonden we in de rij voor het Motörhead concert.

'Wist je dat ik Motörhead al eens gezien heb' zei John.

'Nee, wanneer?'

'Vroeger heeft mijn vader mij een keer meegenomen, toen ik een jaar of 17 was. Hij dacht dat hij kaartjes had gekocht voor een of andere country band, maar toen bleek het Motörhead te zijn.'

'Hoe krijg je dat nou weer voor elkaar'

'Je kende mij pa toch, die was zo warrig als het maar zijn kon. Hij heeft het concert afgekeken, vond het afschuwelijk en heeft daarna een officiële klacht over het onzuivere geluid van de gitaren ingediend. Hij heeft volgens mij nooit geweten dat we niet naar de band zijn geweest waar hij heen wilde.'

'God wat een verhaal weer zeg.'

'Ja, maar ik vond het eerlijk gezegd echt een hele gave show. Ik heb me geloof ik zelfs nog in de cirkel vooraan gegooid waar mensen met zijn allen springen en elkaar rondduwen. Haha, ik vind het wel boeiend ze nog een keer te zien, zo 30 jaar later.'

En boeiend was het zeker. De enige optredens die ik zag waren de lokale optredens in onze bar, waar een aantal mensen, mijzelf incluis, om de zoveel tijd een paar nummers speelde. Het waren altijd country optredens, van altijd dezelfde mensen en het hoorde er gewoon een beetje bij. Dit was daarentegen echt een show. Het publiek bestond uit tieners, twintigers, dertigers en oudjes zoals John en ik. De oudste waren we echter niet, want rond de bar hing een grote groep half bejaarde rock & rollers volledig in het leer. Met mijn dikke snor, kalende hoofd en strakke spijkerbroek voelde ik mij best op mijn plaats hier. John, die altijd al meer op had gehad met Hard rock en heavy metal, kende blijkbaar zelfs een paar van de oude rockers en hij stelde me voor aan Betty, een iets wat jongere vrouw in het oude gezelschap van een jaar of vijfenveertig, schatte ik.

'Hey, William!' schreeuwde ik over de harde achtergrondmuziek heen.

'Betty! Heb je er al een beetje zin in?'

'Ik weet het niet, ik ben al heel lang niet naar een optreden geweest.'

'Hoe kom je hier dan, zo opeens?'

'John heeft mij meegenomen, hij uuh, wilde me een mooie dag bezorgen.'

Betty stak een peuk op en inhaleerde diep. Ik rolde ook een sigaret en zij stak haar aansteker uit om hem aan te steken. 'Die John ook, wat een mafkees heh, neemt die zo'n lieve nietsvermoedende man mee naar een Motörhead concert! Ze moest lachen.

'Zo lief ben ik niet hoor'.

'Nou, je ziet er anders best wel lief uit.'

Ik wist niet goed wat ik terug moest zeggen. Niet uit verlegenheid, maar gewoon omdat ik bij vrouwen altijd uit mijn element geraakte.

'Jij ziet er ook lief uit'

'Haha, vast! Die heb ik nog niet eerder gehoord'

'Nou, het is wel waar', zette ik door', ik zie een hele lieve vrouw achter dit ruige imago van leer en die enorme krullenbos.'

Ze moest lachen, maar kon niets meer terug zeggen want op dat moment kwam Motörhead op die meteen het volume de lucht in gooide en een snoeiharde riff inzette. En dat ging maar door en door. Ik was geen grote fan van de muziek, maar vond de energie die deze ruige oude mannen op het podium voortbrachten inspirerend en begon uiteindelijk een beetje vanzelf mee te bewegen op de muziek. De band sloot af met het enige nummer wat ik van ze kende: “Ace of Spades”. Na de eerste tonen zag ik John vooraan verdwijnen in de feestende menigte jongeren die stonden te duwen en te trekken.

Toen het concert voorbij was liep ik naar de bar om een biertje te bestellen. Ik had verwacht John daar ook te vinden, maar hij was spoorloos. Vijf minuten later kwam hij een deur uitlopen met een enorme glimlach op zijn gezicht. Hij wenkte me.

'Wat is er?'

'Lemmy wil je spreken!'

'Wie is Lemmy?'

'Lemmy Kilmister! De man die je net anderhalf uur lang in je oor heeft staan schreeuwen.'

'Wat? Waarom wil hij mij spreken'?

'Ik heb je verhaal aan hem verteld en hij wil je spreken, hij is het er niet mee eens'.

'Niet mee eens? Die vent kent me helemaal niet!'

'Nee, maar toch is hij het er niet mee eens.'

Na een lange discussie met John die niet op wilde geven, besefte ik me dat ik dit niet zou winnen en net zo goed met die Lemmy in discussie kon gaan. Dan had ik tenminste nog één iemand tevreden gemaakt vanavond. Ik liep achter John langs de backstage in. Tijdens de tocht richting de kleedkamers besefte ik me plots weer wat een inspanningen de altijd bijzonder niet assertieve John vandaag voor me had gemaakt. Als een vrolijke hond begeleide hij me de kleedruimtes in waar ik de band zag zitten met handdoeken rond hun nek geslagen. Lemmy zat in het midden van de kamer met een fles Jack Daniels in zijn hand waaruit hij flinke teugen nam. In de hoek van de kamer stonden wat oude kapot gespeelde gitaren en een akoestische basgitaar.

Morgen het laatste deel!