Het jaar 2014 telt nog 66 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.
Nummer 66: Supertramp - The Logical Song
https://www.youtube.com/watch?v=fBoYZqmcZuc
Jochem gaf de bal een harde trap.
'Niet zo hard!' schreeuwde Goof,
'straks vliegt hij over de muur.'
'Laat mij dan in dat doel staan' riep
Jochem terug.
'Nee, ik heb dit doel, jij hebt dat
doel'.
Goof schopte de bal hard richting
Jochems doeltje. Jochem balde zijn vuisten, deed zijn armen voor zijn
gezicht, keek naar de grond en hoopte dat de bal hem niet raakte. De
bal vloog drie meter naast hem tegen de muur.
Jochem nam een aanloop, schopte en
raakte de bal zo verkeerd dat deze keihard over de hoge muur vloog!
'Wie gaat hem halen?' vroeg Jochem.
'Ik ga!' Goof beklom de muur en sprong
er aan de andere kant weer af. Jochem hoorde een harde klap en zag de
bal op het ommuurde speelveldje stuiteren. Goof klom terug en ze
stonden weer tegenover elkaar. Jochem nam een harde aanloop en bam,
de bal vloog weer over de muur. Beide jongens keken de bal na en
begonnen hard te lachen.
'Zo dom! Ik ga hem wel halen.' zei
Jochem en hij bracht de bal opnieuw in het speelveld. Maar zodra hij
weer terug was schopte Goof de bal per ongeluk weer keihard over de
muur heen.
'Neeeeee!' schreeuwde ze beide en weer
moesten ze keihard lachen.
'Ok! Nog één keer, superultra hard en
raak in het doel!' riep Jochem. Hij nam een grote aanloop, raakt de
bal keihard met de punt van zijn schoen en viel zelf naar achteren op
de grond. De bal schoot als een raket over de muur en ze hoorde hem
ergens honderd meter verder neerkomen. Goof keek hem met open mond
aan en begon zo hard te lachen dat hij niet meer op zijn benen kon
blijven staan. Zeker tien minuten lagen de twee vrienden op de grond
en proestten het uit; ze huilden dikke tranen en kreeg beide kramp in
hun buik en kaken. Toen ze een beetje bedaard waren besloten ze maar
te stoppen met het totaal mislukte potje voetbal en klommen ze beide
over de muur om naar te huis te gaan.
'Morgen weer?
Ja! Tot morgen!'
De dag erna stonden de twee jongens
weer op het veldje. De verwachting waren hooggespannen. Ze hadden nog
maar een week zomervakantie en ze wilden er alles nog uithalen
voordat ze in groep 6 zouden komen met meneer Heintjes. Gisteren was
het hoogtepunt van hun vakantie geweest en deze dag moest minstens
even goed worden.
Goof legde de bal voor zijn voeten neer
en schopte deze zo hard mogelijk richting Jochem die weer een beetje
ineen dook. Jochem deed hetzelfde terug. De bal was nog in het
speelveld en er was nog niet gelachen. Goof schopte weer zo hard
mogelijk, ditmaal expres met een kleine afwijking zodat de bal
richting de muur vloog. Hij raakte de rand van de muur maar kaatste
terug het veldje op.
'Bijna!' riep Jochem gespannen.
Jochem nam weer een aanloop en schopte
zo hard mogelijk tegen de bal. Net als gisteren vloog deze als een
raket over de muur en de jongens zagen hem uit het zicht verdwijnen.
Ze probeerden een beetje te lachen, het was best grappig.
Goof haalde de bal terug en schoot deze
ook over de muur. Best grappig. En nogmaals, over de muur een
glimlach, nogmaals, de bal, over de muur.
De twee vrienden keken elkaar aan op
het speelveldje. Er viel niets meer te lachen. De koek was op.
Teleurgesteld klommen ze over de muur en gingen maar naar huis.
'Tot volgende week dan maar.'
'Ja.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten