Nummer 73: John Coltrane - Acknowledgement
https://www.youtube.com/watch?v=qagOblqhBhk
De auto werd met een ruk de lucht
ingegooid en landde met een harde klap op de onverharde weg. Paki en
zijn neefje Denzell stapten de auto uit en zagen, toen het stof
weggetrokken was, een grote poedel bloedend op het wegdek liggen.
Paki haalde zijn linkerhand rustig van boven naar beneden door zijn
lange sik en schudde toen zijn hoofd. Hij kon met al zijn ervaring
niets meer voor het beest doen. Hij keek zijn neefje aan die eveneens
schudde.
Paki stapte weer in, maar hij trok de
deur nog niet dicht. Hij had een eed gezworen, hij moest het beest
helpen. Hij rende de auto de weer uit. Achter hem hoorde hij Denzell
roepen dat ze hier geen tijd voor hadden, maar Paki negeerde hem en
rende naar de kermende poedel. Hij tilde het beest op en sleepte het
met al zijn kracht richting de auto, waar Denzell inmiddels was
uitgestapt om zijn oom te helpen. In de verte hoorde ze een politie
alarm naderen. Ze legden het beest zo snel mogelijk op de achterbank
en reden zo hard mogelijk weg.
Op de autoradio swingde Fats Waller
met zijn “Honeysuckle Rose” en de twee mannen bewogen zenuwachtig
hun hoofden op en neer op de muziek. Iedere keer als er weer een put
in de weg zat of ze een scherpe bocht moesten maken schoot er weer
scherpe steek in de rechterarm van Paki en verbeet hij de pijn.
Waarom was hij zo gierig geweest. Nu was hij volledig afhankelijk van
zijn jonge, uit de kluiten gewassen, neefje; die verrassend soepel
kon rijden voor een jongen van 16, maar helaas niet soepel genoeg om
zijn gebroken arm de rust te geven die het verdiende.
In de verte boven de bergen hingen
zware wolken, en de radio vertelde ze dat er vandaag een grote kans
op hevige winterse neerslag was, ook al was de lente al bijna
begonnen. Ze reden er met volle snelheid op af, in de hoop de politie
voorgoed af te schudden in het straks volledig witte berglandschap.
Paki keek richting Denzell die
geconcentreerd naar het wegdek keek. Had hij er wel goed aan gedaan
zijn neefje al zo jong te betrekken in zijn escapades? Natuurlijk had
Denzell er al sinds kleins af aan van geweten en was hij altijd
bijzonder geïnteresseerd geweest in de technische aspecten van het
vak. Bovendien was zijn neefje na het overlijden van zijn moeder in
Pretoria teruggekomen als een veel volwassener persoon: een echte
man; een stille man. Maar dit was voor het echie en reden ze in een
gestolen auto met 100.000 dollar op de achterbank rond, vluchtend
voor de politie die wisten wie ze waren.
Toen ze de bergen hadden bereikt was
alles inmiddels helemaal wit om ze heen. Maar het zicht was inmiddels
zo vertroebeld dat verder rijden te gevaarlijk was. Denzell reed een
stukje van de omhoog kruipende wegen af en parkeerde de auto onder
een stuk uitstekend rots zodat ze droog waren. Hij stapte de auto
uit, stak een sigaret op en keek zwijgend naar de dwarrelende
vlokjes. Paki keek weer naar zijn gebroken arm en zag dat het er niet
goed uit zag. Daarna keek hij naar de bloedende poedel op de
achterbank en vergat hij zijn eigen pijn voor een moment. Hij baalde
dat hij geen instrumenten bij zich had om de hond te helpen, maar hij
ging het toch proberen.
Hij zat neer bij de hond die hem zielig
aanstaarde en zuchtte diep. Hij aaide het beest eerst een paar keer
over zijn hoofd en bekeek toen de twee gebroken poten. Hij tilde zijn
arm op en zei toen 'Kijk, je bent niet alleen, ook gebroken'. De
poedel keek naar de arm en voordat Paki het door had zette het beest
zijn grote scherpen tand diep in zijn vlees. Paki schreeuwde het uit,
maar de poedel zette door en schudde hard aan zijn arm. Denzell kwam
aanrennen om de hond van Paki af te slaan, maar het beest liet al los
en lag nu met een bebloede mond op de achterbank van de auto. Denzell
wilde de hond alsnog aanvallen, maar Paki hield hem tegen en liet hem
zijn arm zien; die was volledig genezen.
Wordt vervolgd......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten