Beyond The North Waves

Het jaar 2014 telt nog 74 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 74: Immortal - Beyond the North Waves
https://www.youtube.com/watch?v=QF-ly6UruHQ

“I am just going outside and may be some time”

Lawrence Oates stapt de bevroren tent uit. Een harde vlijmscherpe ijswind snijdt in zijn wangen. Hij trekt een grimas en verkleint zijn ogen tot kleine spleetjes om de sneeuw buiten te houden. De expeditie heeft nog een kleine kans van slagen, maar niet als hij er nog deel van uit maakt. Hij kan het tempo niet meer aan en houdt de anderen slechts op. Welke kant hij op gaat weet hij niet. Het maakt niet uit, denkt hij, als het maar weg is van de tent. Als het maar een eind weg is van die verdomde idioot van een Robert Scott. Binnen een paar stappen heeft hij al geen zicht meer op de tent en is hij volledig gedesoriënteerd. Zijn benen kunnen hem niet meer dragen en hij stort neer.

Eenmaal op de grond denkt hij aan het staken van de strijd. Hij heeft nu al meer dan een week gangreen en is inmiddels beide handen en vier tenen aan zijn linkervoet verloren. Hij is zwaar ondervoed en de tocht terug naar het basiskamp is nog zeker een maand. Het is een hopeloze situatie en Lawrence beseft dit maar al te goed. Maar nu hij hier ligt, op de grond van het onherbergzame Antarctica, beseft hij zich ook dat dit zijn laatste minuten op aarde zijn en dat hij, de man die nooit opgeeft, dat hij, de militair die toen hij oog in oog met de dood stond schreeuwde dat hij kwam op te vechten, niet om op te geven, dat hij hier nu ligt en zomaar opgeeft.

Hij schreeuwt en duwt zichzelf weer omhoog. Zo mag het niet eindigen.

Ik zal pas sterven als de laatste restjes energie uit mijn lichaam geperst zijn; Pas als de gangreen al mijn ledematen heeft vernietigd en mijn bloed tot een zwart duister gif heeft getransformeerd. Zo lang ik nog kan bewegen, zal ik leven en zal ik strijden voor het leven. Al is de uitkomst onvermijdelijk, ik geef me niet zomaar gewonnen.

Twee uur later is Lawrence tot zijn knieën gedwongen. Het lopen is nu onmogelijk vanwege zijn afgestorven voeten en onderkoelde enkels. Hij heeft nog energie, hij gaat nog vooruit, al is het misschien maar 10 meter per uur, hij gaat nog vooruit! Als hij merkt dat hij duizelig wordt stelt hij een mantra in voor zichzelf, waarbij hij zichzelf bij kennis houdt. Elke minuut probeert hij zichzelf te verrassen met een absurde actie. Eerst slaat hij zichzelf hard voor zijn hoofd, dan schreeuwt hij plots, dan weer forceert hij zichzelf tot braken. Alles om zichzelf wakker te houden, en alles compleet spontaan in het moment.

De sneeuwstorm woedt eindeloos door en Lawrence wordt meerdere keren op de grond gesmeten door harde windstoten die door constante chaos heen en weer stoten. De laatste restjes kracht verdwijnen nu snel en bewegen is bijna niet meer mogelijk, maar met de uiterste concentratie krijgt hij het nog voor elkaar zijn arm voor zich uit te strekken en zich weer een meter verder te verplaatsen.

Maar de energie is op en langzaam begint het lichaam van Lawrence Oates te bevriezen. Hij voelt hoe hij zijn handen niet meer kan bewegen en hoe zijn benen nu als twee levenloze zakken aan de rest van zijn lichaam hangen. Hij ziet de sneeuw er overheen waaien, maar kan het er niet meer van af kloppen. Hoe hij ook probeert met zijn gedachtes bij het moment te blijven, het lukt hem niet meer. Zijn oogleden zijn nu bevroren en hij staart geforceerd de lucht in, maar hij maakt het nog nauwelijks mee. Gedachtes verdwijnen, woorden hebben geen betekenis meer, en alhoewel heel de wereld rondom hem spierwit is, ziet Lawrence Oates alleen nog maar zwart.