Hold On

Het jaar 2014 telt nog 82 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 82:Tom Waits - Hold On

https://www.youtube.com/watch?v=DkpaKx1UUUw

Deel 4 van 'Een hele mooie dag'

'Ben jij William?', zei Lemmy met een diepe rafelige stem. 'Neem een slokje'.

Ik knikte en nam een goede slok van zijn drank. Ik was al sinds de middag aan het drinken en door deze slok steeg alle aanwezige alcohol in één klap naar mijn hoofd. Ik probeerde mezelf zo normaal mogelijk te houden, wat zover ik kon beoordelen redelijk lukte. Aan de andere kant zat ik hier tegenover een man met een volledige fles whiskey in zijn handen, zo normaal hoefde ik niet te zijn.

'Ik hoorde dat je zelfmoord gaat plegen.'

'Dat klopt.'

'Zonde.' Hij keek me oprecht teleurgesteld aan, zuchtte eens diep en hoestte toen flink. 'Weet je Bill, ik ga jou niet vertellen dat je geen zelfmoord moet plegen. Die keuze is natuurlijk volledig aan jou. Maar ik wil je wel graag vertellen hoe ik erover denk. Niet omdat ik vind dat ik heel wijs ben, maar omdat ik uit ervaring kan praten. Ik heb zelf namelijk ook wel eens op de rand van een zelfmoordpoging gestaan, op een punt waar alles compleet uitzichtloos leek. En nu ik daaraan terug denk, begrijp ik mezelf nog steeds, maar ik ben toch blij dat ik hier nog ben.

Kijk, er gebeuren gewoon heel veel dingen in de wereld waar je zelf niet zo veel controle over hebt. Soms gebeurt er een hele periode niets en als het in zo'n periode slecht met je gaat dan lijken dingen uitzichtloos. En dan soms, plots, opent er ergens een klein raam. Een nieuwe opening, een nieuwe mogelijk in je leven. Die dingen gebeuren gewoon, want er zijn altijd mensen om je heen Bill. En vanuit daar beginnen dingen weer ergens anders heen te gaan en nemen nieuwe wendingen nog meer nieuwe wendingen en op een gegeven moment is alles weer dusdanig veranderd dat dat hele uitzichtloze punt compleet uit het zicht verdwenen is. Zo is het voor mij gegaan. Voor jou kan het ook zo gaan. Je kan zelf bepalen of je wilt wachten totdat de dingen anders gaan of dat je makkelijke weg kiest er uit het leven stapt. Maar Bill, aan die eerste heb je uiteindelijk veel meer, want dan ben je er bij om die verandering mee te maken.'

'Ja' zei ik terug. Ik had niet veel meer te antwoorden. Ik had dit een tijd geleden ook bedacht, had het leven een kans gegeven, maar het leven was nergens heen gegaan en het had nu wel lang genoeg geduurd.

'Ik hoorde van je vriend John dat je zelf heel goed gitaar speelt.'

'Oh, ja, maar ik ben geen echte professional zoals jullie hoor.'

'Dat maakt toch niet uit, wij kloten ook maar wat aan. Speel eens wat!' Hij overhandigde mij één van de oude gitaren uit de hoek. Het ding klonk een stuk beter dan ik had verwacht. Ik speelde een paar akkoorden om te kijken welk nummer ik ging spelen en kwam op een nummer getiteld 'I See a Darkness'. Ik speelde de eerste twee akkoorden een tijdje, waar het nummer simpel van F naar Bb heen en weer deint, totdat ik met mijn aangeschoten hoofd het nummer plots begon te zingen. Ik raakte zo in mijn spel dat ik het hele nummer gespeeld en gezongen had voordat ik Lemmy en de rest van de band, die muisstil toe hadden gekeken, weer aankeek.

'Bill! Dat was prachtig. Van wie is dat?'

'Van mezelf'

'Ongelofelijk Bill. Dat moet je ten gehore brengen!'

'Ik breng mijn nummers elke maand ten gehore in de lokale kroeg hier.'

'Nee nee nee, een ander publiek moet het horen. Die mensen kennen het al lang en blijkbaar waarderen die het niet genoeg. Wacht even.'

Lemmy rende de kleedkamer uit. Een minuut later hoorde ik hard gewoel en nog een minuut later was Lemmy weer terug met een enorme grijns op zijn gezicht. 'Ik heb je zojuist aangekondigd aan het publiek wat was blijven hangen, veel plezier.'

Hij duwde de fles Whiskey in mijn hand en ik nam uit een soort automatisme nog maar een grote slok.

'Maar, ik ben helemaal niet voorbereid.'

'Als je het gewoon zo speelt zoals daarnet, kan er niets fout gaan. Ik heb gewoon een klein raam voor je open gezet. Misschien wordt je alleen maar verkouden, misschien brengt de frisse lucht wel op nieuwe ideeën. We zien wel.'

Hij duwde me, met de oude gitaar in mijn hand, de kleedkamer uit en begeleide me het podium op, waar een roadie snel een plug in de gitaar plugde. Ik stond opeens helemaal alleen voor zo'n 150 mensen die mij allemaal nieuwsgierig aan keken.

'Hoi, dames en heren. Ik ben William Oldham en ik ga een nummer voor u spelen.'

Geen reactie. Maar het maakte me niet veel uit. Door de alcohol kon ik de ogen in het publiek niet meer onderscheiden en leek het net alsof ik voor een grote anonieme muur stond te spelen. Ze waren tenminste stil.

Ik zette het F-akkoord in en schrok zelf een beetje van hoe hard de gitaar stond, maar ik liet mijn verbazing niet blijken en speelde rustig verder in een bijzonder traag en slepend tempo. Ik deinde weer wat heen en weer tussen de F en de Bb en begon te zingen.

'Well you're my friend, and can you see.
Many times, we've been out drinking.
And many times, we've shared our thoughts.
But did you ever, ever notice, the kind of thoughts I got.
Well you know I have a love, a love for everyone I know.
And you know I have a drive, to live I won't let go.
But can you see it's opposition, comes a-rising up sometimes.
That it's dreadful and position, comes blacking in my mind.
And that I see a darkness, and that I see a darkness,
And that I see a darkness, and that I see a darkness.
And did you know how much I love you.
Is a hope that somehow you you.
Can save me from this darkness.'

Nadat ik voor de eerste keer het refrein gezongen had keek ik voor het eerst weer omhoog de zaal in. Mijn blik was een stuk helderder geworden en ik zag iedereen mij met grote ogen aankijken. Plotseling voelde ik een enorme lading adrenaline door mijn lichaam stromen. Het was een gevoel wat ik al jaren niet meer meegemaakt had. Ik zette het volgende couplet heftiger in dan ik normaal deed, sloot mijn ogen en voelde plotseling de tranen over mijn wangen lopen.

'Well I hope that someday, buddy, we have peace in our lives.
Together or apart, alone or with our wives.
That we can stop our whoring and pull the smiles inside.
And light it up forever and never go to sleep.
My best unbeaten brother, this isn't all I see

Oh no I see a darkness, Oh no I see a darkness,
Oh no I see a darkness, Oh no I see a darkness.
And did you know how much I love you.
Is a hope that somehow you you.
Can save me from this darkness.'

Ik opende mijn ogen en blies de laatste restjes lucht uit in de microfoon alsof ik net bevallen was. Ik staarde de stille zaal aan, waar een aantal mensen zichtbaar geëmotioneerd waren. Ik kreeg een luid applaus en in een onwennige beweging boog ik voorover om ze te bedanken. Tijdens mijn buiging voelde ik plots mijn hoofd zwaar worden van de drank en ik viel bijna voorover. Ik wankelde van het podium af en liep de zaal in waar ik van een man in een zwart leren motorjack een biertje in mijn handen gedrukt kreeg, wat ik in één teug leeg dronk.

Plotseling kwam ik aan bij de bar waar ik zonder mijn eigen toestemming nog twee biertjes bestelde. 'Eentje voor mezelf, en eentje voor de charmante dame naast mij' hoorde ik mezelf zeggen. Ik keek opzij en zag dat het Betty was die me glimlachend aan stond te kijken.

'Wat lief van je. Ik zei toch dat je lief was.'

'Ja!'

'Ik wist helemaal niet dat jij zo mooi kon zingen'

'Dat wist ik ook niet'

'Nou, je had me anders wel aardig te pakken hoor.'

'Oh ja?'

John tikte me op de schouder en bood me nog Jack Daniels aan met de complimenten van Lemmy. Ik glimlachte, tikte het ding achterover en draaide me om richting Betty. Daarna is mijn brein gestopt met het aanmaken van herinneringen.

Ik deed mijn ogen weer open en zag dat ik in mijn eigen bed lag. Mijn hoofd bonkte enorm en er lag iets vreselijks zwaars op mijn arm. Ik keek op zij en zag dat het Betty was. Ik stapte het bed uit en deed het raam open voor wat frisse lucht. Ik dronk 4 glazen water en rookte een sigaret. Mijn kater zakte een beetje weg, maar achterin mijn hoofd bleef het nog bonken. Dus ik bakte twee eitjes met flink wat spek erin en perste wat sinaasappelsap.

'Lekker ontbijtje aan het maken' klonk het opeens achter me. 'Ik lust ook wel zo'n eitje hoor.'

'Daarom heb ik er ook twee gemaakt.'

Pas toen we ons eitje ophadden besefte ik dat het de volgende dag was.

'Betty! Ik ben hier gewoon nog.'

'Ja, natuurlijk ben je hier.'

'Ja, ik ben hier gewoon.'

Ik staarde het raam uit en besloot dat dat een goed ding was.