Het jaar 2014 telt nog 64 dagen. Om de
pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke
dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers
aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht
verbonden.
Pavel keek stilzwijgend naar zijn twee
blonde dochters. Hij begroef zijn gezicht diep in zijn handen en
bibberde. Ik moet Iva eerst doen, dacht hij, Katya begrijpt toch niet
wat er aan de hand is. Zijn dochters zaten bij elkaar in een hoek van
de kamer naast de brandende kachel en keken op toen hun vader van de
tafel opstond.
'Wat gaat papa doen?' vroeg Katya. Iva
wist het wel, maar zei niets. Ze bekeek hoe haar verder nogmaals met
alle macht de deur van het ingesneeuwde huisje probeerde open te
breken en zag hoe hij hierin nogmaals faalde. Hij ijsbeerde door de
ruimte en zweette hevig.
'Ik heb honger papa' zei Katya zacht.
'Ik weet het lievie, ik heb ook
honger.'
Iva zag dat haar vader weer aan tafel
ging zitten en zijn gezicht weer in zijn handen begroef. Ze was bang
en gespannen, maar voelde vorm van blijdschap in haar buik. Ze voelde
zich er een beetje schuldig over tegenover haar vader. Misschien ga
ik mama weer zien, dacht ze. Ze keek naar haar kleine zusje die
friemelde met een los draadje van haar trui en ze zag dat Katya niet
door had wat er aan de hand was. Ze pakte haar beet en knuffelde haar
stevig.
Pavel stond opnieuw op en ging meteen
weer zitten. Niet doen, dacht hij, ik moet rustig blijven, ze mogen
niet te zien dat het niet goed gaat. Ze mogen niets doorhebben. Hij
legde zijn handen plat op de tafel neer. Hij keek zo rustig mogelijk
naar de ruggen van zijn handen. Hij concentreerde zich op het tellen
van zijn vingers, opnieuw en opnieuw, totdat hij bedaard was en hij
zijn gedachtes in een meditatieve staat kon brengen. Hij stond op,
heel rustig, en liep op zijn dochters af die hem aankeken.
'Iva, je weet dat ik ontzettend veel
van jou houd.'
'Ik houd ook van jou papa.' zei ze met
een zachte stem.
'Ik weet het lievie, en je weet dat ik
jou nooit pijn zou doen.' Hij legde zijn armen om haar schouders en
trok haar dicht tegen zich aan. 'Maar nu moet ik je toch een keer
pijn doen, maar heel even, anders heb je straks heel veel pijn.'
'Ik weet het papa, omdat er geen eten
meer is.'
'Ja.' beefde hij met zijn stem, maar
hij concentreerde zich toen meteen weer op zijn beheerste staat.
'Omdat er geen eten meer is.'
Pavel drukte Iva dicht tegen zijn
schouder aan en sloot zijn handen rond haar kleine keel. Ze pakte
zijn borst beet en hield zich stevig aan hem vast. Pavel drukte met
zijn duimen zo hard mogelijk haar adamsappel in. Hij voelde haar
hartslag door zijn lichaam heen bonken; eerst steeds sneller, daarna
al snel steeds zwakker, totdat het uiteindelijk ophield. Hij liet
haar keel los en omarmde haar nog een paar minuten stevig voordat hij
haar losliet en op de grond legde. Katya keek naar het levenloze
lichaampje van haar zusje en begon zachtjes te wenen.
'Stil maar lievie, je zusje ligt alleen
maar te slapen. Ze droomt nu van een veel fijnere wereld, waar ze
heerlijk te eten heeft en waar mama ook is.'
'Ik wil ook naar mama toe, papa.' zei
ze met haar hoge stemmetje. Pavel schudde over heel zijn lichaam,
maar wist dat nu door moest zetten en zich opnieuw moest
concentreren. Hij keek weer naar zijn handen en telde tot tien.
'Wat doe je papa?'
'Ik tel tot tien, daar word ik rustig
van.'
Katya kroop dicht tegen haar vader aan.
Ze wilde graag lekker warm bij haar vader zijn. Ze had het koud
gekregen van de honger en bibberde over heel haar lijf.
'Ik kan ook tot tien tellen.'
'Zullen we dan samen tot tien tellen en
als we bij tien zijn gekomen moet je tegen mama zeggen dat ik er ook
snel aan kom.'
Ze telden samen en Pavel herhaalde
dezelfde handeling als met Iva. Bij vijf was ze al verdwenen, maar
hij telde verder tot tien. Toen hij haar los liet legde hij de twee
zusjes naast elkaar neer naast de warme kachel.
Pavel ging zitten aan de eettafel en
legde zijn handen weer plat naast elkaar neer. 'Één, twee, drie,
vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, één, twee, vier', hij
trilde over heel zijn lichaam, 'vijf, zes, zeven, acht, negen, tien,
één, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, één, twee,
drie, vier, vijf', zijn ogen hoofd schudden steeds sneller heen en
weer, 'zes, acht, negen, tien, twee, drie, vier, hij telde zijn
linker pink weer als één, 'zes, zeven, tien, drie, hij zag nog
slecht twee vlekken voor zijn ogen, 'Vier, Drie, Vier DRie, DRIE,
TWEe, DRIE, TWEE, TWEE, DRIEIE!' Hij viel van zijn stoel af en rolde
over de grond, zijn handen strak om zijn buik gewikkeld, de druk in
zijn hoofd bouwde op en hij werd helemaal rood. 'ÉÉN TWEE DRIE!
IVA! KATYA! MASHA, MASHA!'
Hij kon geen geluid meer uitbrengen en
lag even geruisloos op de vloer van het huisje. 'Masha', fluisterde
hij, 'ik kom er zo ook aan, wacht je op me met de meisjes, ik kom er
zo aan'
Na een lange tijd op de grond te hebben
gelegen stond Pavel op stond en keek met een liefdevolle blik naar
zijn dochters op de grond. Hij liep naar een kastje waar hij een
dekentje en een stuk touw uithaalde. Hij legde het dekentje over de
twee meisjes heen en bedekte hun gezichten. Hij keek ernaar, maar hij
vond het een te vreselijk gezicht en haalde de deken van hun
gezichten af en stopte ze in alsof ze naar bed gingen. 'Slaap lekker
meisjes'.
Hij liep richting de tafel en ging
knoopte een geïmproviseerde strop van het touw. Hij testte het uit
door er aan te trekken. Het werkte. Hij knoopte het touw op aan een
balk en ging er zelf onder staan op een stoel. Hij deed het touw om
zijn nek en wilde de stoel wegschoppen, maar hij hoorde een geluid
van buiten. Het klonk alsof iemand met een schop bezig was de sneeuw
voor het huisje weg te scheppen.
'Hallo gaat alles goed daarbinnen?'
hoorde hij een zware stem roepen. Pavel raakte in paniek, hij moest
naar Masha toe, hij kon gezin niet alleen laten.
'Ik zag de rook uit de schoorsteen
komen. Is daar iemand?' riep de stem opnieuw.
Pavel schopte de stoel weg en het touw
trok strak rond zijn keel. Op dat moment schoof de man buiten de
laatste restjes sneeuw voor de deur weg en zag Pavel de deur langzaam
open gaan. Een jager stapte naar binnen en zag Pavel hangen aan zijn
strop. Zonder te twijfelen stapte hij op de hangende man af en sneed
het touw met een mes door. Pavel viel met zijn knieën hard op de
grond en begon te hoesten.
'Wat is hier aan de hand?' zei hij.
'Doodt me', kermde Pavel, doodt me.' De
man keek hem geschokt aan. Pavel wees naar de meisjes op de grond en
zei 'doodt me, ik verdien het niet om te leven. Ik heb die meisjes
verkracht en vermoord, ik verdien het niet om te leven. Ik ben een
vreselijk mens. Schiet me neer, nu!' schreeuwde hij.
De man keek hem aan, keek toen naar de
twee meisjes en pakte toen zijn jachtgeweer.
'U meneer, bent geen vreselijk mens, u
bent niets meer dan een vreselijk beest'. Hij haalde de trekker over
en schoot Pavel twee keer in zijn borst. Pavel draaide met zijn
laatste krachten naar zijn dochters toe, glimlachte en blies toen
zijn laatste adem uit.
'Dank je.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten