Het jaar 2014 telt nog 39 dagen. Om de
pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke
dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers
aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht
verbonden.
https://www.youtube.com/watch?v=7X6FKD1EX_o
Donker dreunen de dagen der Jan
Kooijman. Duister waren de gedachtes in diens hoofd op een dreigende
donderdagavond in november. Die avond knapte er iets in zijn knappe
kopje en werd er een woeste krater ontboden. Zijn spieren spanden,
zijn kaken kraakten en zijn ogen vlogen vrijwel direct in brand. Hij
schreeuwde schrijnend: 'hoer! hier!' en greep toen met zijn klauw
zijn vrouw der haar en trok haar nader. Zijn keel schrapend vormde
hij een rochel en smeerde hij het slijmerig spuugspul stokkerig op
haar ogen. Hij jankte weerwolfachtige klanken en trok al haar
hoofdhaar uit haar hoofd, alsof ze niets meer dan een afgedankte
lappenpop was. Hij smeet het kwijnende wijf woedend in een hoek.
'Blijf' krijste hij en rende toen regelrecht naar de keuken, waaruit
hij terugkeerde met servies en bestek. Één voor één, op arm en
been, smeet hij de messen, de vorken, de borden en de lege flessen.
Een haast hemelscheurende krijs kwam kolkend uit zijn keel zetten.
Hij stortte zich een laatste maal op zijn smekend vrouwmens en
draaide het dunne nekje om.
Kwijl droop over de kin van Jan
Kooijman. Strompelend verliet hij het huis en sluipend liet hij zich
zakken op het natgeregende asfalt in de sluimerende schemer. De regen
rolde op zijn bloeddoorlopen ogen, maar hij hield ze open. Zo blijf
hij liggen en zo verliet het duistere dreunen talmend zijn gedachtes.
Voor zich suizen sterren en sluipt stil de zon achter de maan aan.
Sluipt de tijd in noodvaart verder. Laat hij seizoenen voorbij gaan.
Waar hij zich ook bevindt, de wind draagt hem weg naar een plaats
waar hij niet is. Sereen en alleen; gelukkig als een kind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten