Pirate Ship

Het jaar 2014 telt nog 35 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht 

Nummer 35: The Pirate Ship Quintet - Pirate Ship
https://www.youtube.com/watch?v=qnChqpWCrRc

Een snotverkouden kapitein Ahab zat met zijn voeten in een warme teil en een natte hete handdoek om zijn hoofd gewikkeld op een krukje in de kombuis van zijn schip. Drie dagen geleden hadden ze na drie jaar op zee eindelijk de beruchte walvis Moby Dick in het zicht gekregen, maar precies toen was Ahad ziek geworden en moest hij van de bazige kokkin eerst zijn ziekte goed uitslapen voordat hij weer op walvisjacht mocht. De pogingen om stilletjes naar het dek te sluipen en zijn harpoen te pakken waren tot nu toe allemaal verijdeld. De slimme kokkin had zich elke keer weer achter een deur opgesteld en zat hem dan met haar deegroller achterna als ze het hem weer betrapt had.

Nu zat hij daar, zijn ziekte ongeduldig uit te zweten. De thermometer in zijn mond kleurde rood en gaf een veel te hoge lichaamstemperatuur aan. Zijn tong was lichtblauw, zijn ogen gelig en zelfs zijn baard hing er treurig bij.

Hij moest echter achter die verdomde walvis aan. Hij moest het beest aan zijn vlijmscherpe harpoen rijgen en wraak nemen voor het verliezen van zijn been. Maar hij moest eerst van die kokkin af komen. Hij moest een plannetje verzinnen en na uren broeden, twisten en bekokstoven zat er een geweldig plan in zijn hoofd. Het kon onmogelijk mis gaan. Het eerste gedeelte was de kokkin voor even uit de keuken te krijgen en hij wist precies hoe hij dat zou doen.

'Mamma mia, voglio un pesce con di succo di limone.' riep hij haar toe.

'Ik spreek geen Spaans hoor.' zei de kokkin luid terug.

'Non è Spangolo, bensì è Italiano e volgio un pesce buono con limone.'

'Nou, ik weet niet wat u daar allemaal zegt. Ik ga wel eventjes een tolk halen. Maar ween je gebeente je er vandoor gaat.' Ze liet de deegroller in haar handen kloppen en liep toen de deur van de kombuis uit.

Zijn plan was in werking gezet, hij had haar uit de ruimte gekregen. Deel twee van zijn plan was een stuk touw vinden, maar in zijn haast vergat hij dat hij met zijn voeten in een badje zat en hij viel plat op zijn gezicht voorover. Hij hield zijn kreet in en hoopte dat de kokkin niets gehoord had. Met een bebloed oog ging hij kermend verder op zoek naar een touw dat hij direct vond. Voor het derde deel van zijn plan had hij drie bonbons en twee slaappillen nodig en ook die vond hij in een handomdraai. De bonbons in zijn eigen geheime voorraadkastje, de slaappillen in zijn andere geheime voorraadkastje. Hij stopte de pillen in de bonbons en spoot er een mooi vormpje op met de boterroom waar de kokkin mee bezig was geweest. 'Zo goed als nieuw'. Daarna rende hij weer terug naar zijn krukje, waar hij doodmoe van het snelle heen en weer geren weer op neerplofte en probeerde op adem te komen voordat de kokkin weer terug was. Het laatste deel van zijn plan was het moeilijkste gedeelte: zichzelf vastknopen met het touw. Maar hij had vertrouwen en inderdaad in in vijf luttele minuten had hij zichzelf, als een ware schipper, stevig vastgeknoopt. Daar was geen ontkomen meer aan.

Toen de kokkin met een tolk binnen kwam had hij zichzelf in een positie gekregen zodat ze niet zagen dat hij vastgebonden zat. Hij begon te lachten en zei toen tegen de tolk dat hij last had van waanbeelden en voor een moment dacht dat de kokkin Italiaans was, maar hij was nu weer helemaal goed. 'Als goedmakertje voor mijn vreselijke gedrag heb ik zelfs drie bonbons gepakt en heb ik ze alvast voor jullie neergelegd. Ik zou zelf graag degene met donkere chocolade willen als jullie dat niet erg vinden.'

'Wat lief van u!' Natuurlijk krijgt u diegene met donkere chocola. De kokkin verdeelde de bonbons.

'Proost dan maar?' zei Ahab met een lach en hij hapte zijn bonbon in één hap naar binnen. Binnen 10 seconden lagen de kokkin en de tolk op de grond en wist Ahab wat hem te doen stond. Moby Dick was eindelijk de zijne. Hij probeerde op te staan, maar hij had zichzelf stevig vastgebonden. Hij worstelde en worstelde, maar hij kwam niet los.

'Waarom heb ik mezelf toch vastgebonden!' riep hij hard en hij kon het zich niet meer herinneren. Het plan had hem zo helder voor de geest gestaan, maar het gedeelte met het touw was wat in de achtergrond geraakt toen hij het bonbongedeelte verzon. Dit kon toch nooit de bedoeling zijn geweest! Na een uur worstelen met het touw raakte Ahab zo vermoeid dat ook hij in slaap viel en op de grond naast zijn collegae neerplofte. Moby Dick moest toch nog maar een extra dagje wachten op diens vernietiging.