Sunday Morning

Het jaar 2014 telt nog 51 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 51: The Velvet Underground - Sunday Morning
https://www.youtube.com/watch?v=3qK82JvRY5s

Vlak voor het punt waar alles anders zou worden voor Nick, ging hij ontbijten.

Nee, dat moet strakker.

Voordat alles zou veranderen voor Nick nam hij een lekker ontbijtje.

Nee, haal dat “lekker” weg, gewoon een ontbijt en geen “zou”, hou het strak.

Voordat alles voor Nick veranderde, nam hij een ontbijt. De huiskamer was opgebouwd uit mahoniehout.

Wacht, waarom Mahoniehout? Hoe ziet mahoniehout er überhaupt uit? Even opzoeken op Wikipedia. Ik dacht dat het veel donkerder zou zijn. Ik zet wel “donker hout”.

De huiskamer was opgebouwd uit donker hout,

of,

de huiskamer had veel donkere kleuren en veel hout.

Ja, goed genoeg.

Hij ging zitten en keek naar buiten. De zon scheen fel en de vogels floten hard.

Nee, niet hard, ze floten gewoon normaal.

De vogels floten. Nick was een begenadigd schrijver.

Show, don't tell!

Nick pakte zijn pen en schreef in zijn notitieblok wat hij vandaag wilde schrijven.

Veel beter al ja.

Hij schreef in zijn notitieblok: Kunnen we het moment kiezen waar de wereld ons van achteren grijpt en veranderd?

Wat voor persoon is Nick dan?

Nick keek naar zijn vel papier waar hij die woorden zag staan en bloosde toen.

Nee, belachelijk. Nick bloosde helemaal niet!

Nick zag de woorden die hij zojuist op had geschreven staan, keek omhoog en werd geraakt door een vreselijke gevoel in zijn hart. Hij besefte voor het eerst in zijn leven dat hij nu zeker wist dat God niet bestond. Hij besefte dat er niets anders in zijn wereld relevant was naast het geluk van zichzelf en zijn naasten, met de voorwaarde dat slechts als zijn naasten gelukkig waren, hij gelukkig kon zijn. Hij moest nu meteen actie ondernemen en hij wist precies wat hij moest doen. Hij liep naar de keuken waar Rosa de dienstmeid bezig was zijn ontbijt op het dienblad te zetten. Hij keek haar strak in haar ogen aan, pakte haar schouders beet en zei: 'Rosa, het spijt me dat ik al die jaren heb gedaan alsof. Het spijt me dat ik mijn emoties en mijn gevoelens jegens jou nooit duidelijk heb gemaakt, terwijl ze – en hier ben ik absoluut zeker van – toch zo duidelijk aanwezig zijn.

'Meneer Cale, meent U dit?'

'Maar natuurlijk meen ik dit! Meen ik ooit iets niet?' Hij keek haar strak aan en pakte toen haar lichaam stevig vast. Rosa drukte het hare stevig tegen het zijne en sloot haar ogen van genot.