La Mesniee Mordrissoire

Het jaar 2014 telt nog 43 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.

Nummer 43: Peste Noire - La Mesniee Mordrissoire
https://www.youtube.com/watch?v=d48amP2HONE

Deel 2 van mijn black metal triologie, deel 1 is HIER te vinden.

'5, 6, 7, 8.' Sverd zette een blastbeat in, maar Kris maande hem meteen te stoppen.

'Wat doe je? Het nummer begint veel rustiger.'

'Het werkt niet, ik vind dat er meer blasts in moeten. Daar wordt het meer hypnotisch van.'

'Nee, dan is al het dynamische eruit en klinken we gewoon als elke andere Noorse black metal band uit de jaren 90.'

'Niets mee mis toch? Dat was pure muziek, als één lange adem en niet al dat technische geshow van tegenwoordig.

'Sinds wanneer is dat een opeens een probleem dan? Ga je nou zomaar het geluid van de band aanpassen? Tomas, zeg ook eens wat?'

'Ik moet eerlijk zeggen Kris, ik heb het er gisteren met Sverd over gehad en ik ben zelf toch ook meer gesteld op de oude scene.

'Dus we gaan voortaan een Darkthrone-kopie zijn? Weet je hoe saai dat is om te spelen en vooral voor jou op de bas.'
'Saai is niet altijd slecht, als het in dienst van de muziek', zei Thomas. 'En we hoeven niet meteen een Darkthrone kopie te worden. Er is nog heel veel mogelijk in het genre.' Thomas en Sverd wisselden een blik en knikte naar elkaar, maar voordat Kris er iets over kon zeggen kwam Ingmar binnen stormen met een televisie in zijn handen.

'Jongens, het journaal gaat zo komen!'

'Denk je dat het op het landelijke journaal komt?' vroeg Sverd met een hoopvolle glimlach.

'Weet ik veel! Laten we gewoon kijken', zei Ingmar. Hij sloot de televisie aan in de oefenruimte en zette STV 1 op waar onmiddellijk Rapport begon.

“Vanmiddag is er in het dorpje Spongdal een oude kerk in brand gestoken. Er zijn geen dodelijke slachtoffers gevallen, maar een priester, woonachtig in het aangebouwde parochiehuisje, heeft ernstige brandwonden opgelopen. De politie vermoedt dat daders..”

Kris kon het niet langer aanhoren en liep de oefenruimte uit.

Max staarde in de felle lampen van het plafond. Alles in zijn lichaam deed pijn en brandde nog door, alsof het vuur nog steeds niet gedoofd was. Het gevoel was echter al naar de achtergrond verdwenen, daar Max aan veel ingrijpende zaken leed. Ten eerste de chaos in zijn hoofd. Het was moeilijk zijn gedachtes echt op orde te brengen; er speelden te veel vragen, en potentiële antwoorden op die vragen, onder zijn zwartgeblakerde hersenpan: Wie had de kerk in brand gezet? En waarom? Was het een straf van God geweest, omdat hij had getwijfeld?

In die laatste gedachte liep hij telkens vast. Zijn twijfel was nog steeds aanwezig, zelfs sterker dan ooit, en als er geen God was, dan was dit geen straf, maar slechts een betekenisloze gebeurtenis zoals alle gebeurtenissen betekenisloos zijn in een godloos universum.

Het was een gedachte die hem nieuw was en hem bang, maar ook nieuwsgierig maakte. In al zijn tweeënzestig jaar op aarde was de vanzelfsprekendheid van de betekenis van zijn leven en zijn acties een feit geweest. Altijd had hij geleefd naar die ene waarheid binnen hetzelfde paradigma. Die waarheid stond nu wankelend te balanceren op een dun draadje gespannen tussen beider Twin Towers in de ochtend van 11 september 2001. Een metafoor die hij zelf constant in zijn hoofd had zitten, maar die uiteindelijk hout sneed toen onverwachts Karin scheerlings insloeg met haar ziekenbezoek en er van zijn eerdere twijfels weinig meer overbleef.

'Waar ga je naartoe?' vroeg Sverd, die hem achterna gelopen was.

'Naar huis.'

'Zeggen we geen gedag meer tegenwoordig?'

'Oh, ja, doei.'

'Wacht even. Wat ga je thuis doen?'

'Hoezo? Waarom moet ik dat aan jou vertellen?'

'Ik wil het weten. Ik wil weten wat er zo belangrijk is thuis. Belangrijker dan oefenen met de band en blijkbaar zo dringend dat je niet eens gedag zegt.'

'Het gaat je geen fuck aan man.'

'Het gaat me wel een fuck aan. Jij loopt zomaar, blijkbaar geëmotioneerd, weg, terwijl we het nieuws zitten te kijken over wat we gisteren gedaan hebben. Dat gaat mij zeker wat aan! Ga je het vertellen?' Sverd stapte dichterbij Kris en keek hem strak aan.

'Nee, ik ga het niet vertellen.'

'Wat ga je doen dan, waarom je zo nodig weg moet! Jij gaat het godverdomme vertellen aan de politie!

'En wat dan nog?' Sverd kwam nu akelig dichtbij Kris staan en bijna raakten de neuzen elkaar. Kris bleef hem terug aankijken, maar voelde, tot zijn ergernis, toch een zekere vorm van angst.'

'Wat dan nog? Dan maak ik je kapot.' fluisterde Sverd.