Cosmia

Het jaar 2014 telt nog 60 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één van mijn persoonlijke, met zorg samengestelde, top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden.  

Nummer 60: Joanna Newsom - Cosmia
https://www.youtube.com/watch?v=c5WEuQUw8wY

Een dag in het leven van een elf.

'Elendarion “John” Elzares, de elf van het ras van Numanerion liep naar buiten en ging op het randje van het enorme verborgen paleis zitten. Hij was verveeld, zoals hij de laatste tijd wel vaker was, want hij was onsterfelijk en hij had alles inmiddels wel een beetje gezien. Omdat het een soort traditie voor elven is om altijd maar een beetje rond te hangen in hetzelfde koninkrijk en omdat over de andere rassen altijd met veel dedain gesproken werd, had hij weinig mogelijkheden zich te ontplooien. Dus John broedde op iets nieuws binnen de gesloten wereld van zijn soortgenoten; hij broedde inmiddels al decennia, maar nog zonder resultaat.

'John, hebt gij nou geen beter doel voor ogen dan hier te zitten mokken?' Zei de superelf Manon, koning der elven en groothertog van de neo-elven, die hem op kwam zoeken.

'Duizend, mogelijk achthonderd jaar geleden had ik nog doelen, O Manon. Inmiddels echter zijn deze afgestompt en verschijnt mij niets meer voor de geest. Geen rijke fantasie is mij meer gegund' Zei hij met een brute sarcastische toon.

'Helaas, moge er iets op je pad komen, het is je gegund', zei Manon. Hij huppelde weg en liet John weer alleen.

In de lucht klonk er een hard kabaal. John vond het strontvervelend.

'Altijd die fucking nano-dwergen' mompelde hij en hij liep weer naar binnen.

Binnen zag hij Manon in de verte zijn ongelofelijk fancy troon weer bestijgen. Naast hem zaten twee bewakers eervol voor zich uit te kijken. Omdat er sinds het verslaan van de duistere prins Barion al meer dan negenhonderdzevenendertigduizend jaar niets gebeurd was in hun prachtige wereld, vond John het zeer indrukwekkend dat de twee bewakers al die tijd geen krimp hadden gegeven. Nou, één keer had ééntje een kuch gekucht wat een waar schandaal had veroorzaakt binnen het koninkrijk. Het zijn ook maar elven, dacht hij, soms moet je eens kuchen.

John liep verder door het bijna steriele koninkrijk. Vijftig jaar geleden had hij een deur ontdekt die hij niet kende, met de tekst 'Geen toegang' gevonden, ergens onderin de wijnkelders van het koninkrijk. Hij liep er nu weer langs, bleef staan en keek geïntrigeerd naar de tekst op de deur. Vooral het lettertype sprak hem aan. Het was een soort combinatie tussen het elfenlettertype en het menselijke Comic Sans. Hij mocht de deur verder niet in dus hij struinde verder, maar het was tenminste iets wat zijn aandacht had gepakt. Morgen maar weer richting die deur en kijken naar het aparte lettertype, zeker iets om naar uit te kijken, dacht hij.

John ging maar weer naar buiten. Wat een dag, wat een dag.