The Old Man's Back Again

Het jaar 2014 telt nog 100 dagen. Om de pijn te verlichten van het korter worden der dagen breng ik u elke dag één mijn persoonlijke, met zorg samengestelde top 100 nummers aller tijden, met aan elk nummer een associatief verhaal of gedicht verbonden. Laat het aftellen beginnen! Dank u wel.

 

100: Scott Walker - The Old Man's Back Again

https://www.youtube.com/watch?v=N-zgdGQB4S4

Ik werd wakker te midden van een hoop lawaai. Het was alsof er groep van 50 woedende mannen op een enorme berg metaal aan het slaan waren en daarbij schreeuwden alsof hun waardigheid ervan af hing. In de verte klonk zachtjes een machinegeweer en als ik goed luisterde kon ik ook flauwtjes een trompet onderscheiden. Ik keek opzij. Daar lag mijn buit van gisteren: een klein beetje mollig, maar ontzettend geil meisje van een jaar of 20, met een klein puntig kinnetje en nu al vol tatoeages. Ik keek nog even kort, maar wilde haar absoluut niet wakker maken. Dus om het lot niet verder te tarten sloop ik haar tent uit en begon rustig terug te lopen. Terug naar mijn mensen, terug naar reeds lang gesloten vriendschappen, nu in volle bloei.

Ik liep langs de tentenkampen waar donkere zoete rook uit opsteeg. Het vuilnis had zich opgestapeld langs de kanten van de weg en in de ondiepe greppels. Overal lagen lege blikjes, verfrommelde pakjes sigaretten, uit gelubberde condooms en kwakken mayonaise op verdroogde patatten. Ik voelde me brak en had een lege maag, maar de nacht was een succes geweest en ik was in opperbeste stemming. Opeens ontstond er vlak naast mij een ontzettende groove en daar bestormden twee flinterdunne meisjes in bikini het looppad. Ze pakten beide een hand en we begonnen met zijn drieën in een rondje te springen en te lachen. Beide keken mij verliefd aan, lieten toen los en dansten vrolijk verder richting een andere brakke gast achter mij. Verbaasd bleef ik ze nastaren en zonder dat ik het door had bleef ik ook dansen. Toen ik het opmerkte begon ik te lachen en al dansend en huppelend rende ik terug naar mijn groep, waar ik luid zingend aan kwam.

Allen staarden mij in stilte aan, hun gezichten betrokken. Mijn gezang maakte de stemming nog bedrukter, maar ik zette stug door om ze aan het lachen te maken; het mislukte.

'Jochem, donder alsjeblieft op met je bullshit. We wensen Aaabbsooluut niet om te gaan met “jouw soort mensen”'.

Ik staarde ze wat verward aan en besefte toen opeens dat ik gisteren, voordat ik mijn slaapgenoot had ontmoet, een enorm dronken betoog tegen de linkse elite had gehouden. Iets in de trant dat 'alle Volkskrantlezers uit de samenleving gezet moesten worden en de linkse kunstenaars-elite zo ver in hun eigen reet vastgeroest zit dat ik zelfs liever een NSDAP-lid zou zijn dan nog deel uit te maken uit die vreselijke niet-zelfreflectieve groep'. Hoe dan ook, een bijzonder onsamenhangend en dronken verhaal wat blijkbaar niet in goede aarde viel bij mijn vriendengroep bestaande uit 90% Groenlinks stemmers en kunstenaars. Ze staarden me woedend, en treurig teleurgesteld aan, en ik zag dat ze mij pijn wilde doen met hun blikken. Ze hadden echter geen rekeningen gehouden met mijn opperbeste stemming. Zo gebeurde het dat ik vrolijk en zingend weg liep, een nieuwe vrijheid tegemoet. Met een dekselse groove in mijn hoofd begon ik te scatten:

"Da da da da da da dai daiahumdai.

twiedawada twiedawada dwiedawada dwiedawada dwiedawada dai daiem dwaiemdumdwai

duwidadieieie dadia dudei dudei duhduhduhduhduhduh"