De Scheiding - Jochem F. Melis
Toen de man zijn vrouw haar nek had vastgegrepen,
haar ogen had zien puilen en haar strot had dichtgeknepen,
en toen hij had begrepen dat haar laatste adem op was,
zag hij haar aan en vrat zich op van spijt.
Hij jankte en ging te keer en sloeg op de koude grond.
Hij wende tevergeefs zijn blik af, maar kon nu slechts begeren.
Het bleek dat hij zijn vrouw toch niet kon ontberen,
Hij smeekte haar lijk levend als een feniks uit haar as.
Maar leven deed zij nooit meer, al blies zijn volle mond,
de adem van het leven, dat haar niet ontwaakte.
Zij zal niet spreken meer, niet vrijen en hij wraakte,
de tijd wanneer hij haar lichaam had versmaad.
Hij panikeerde en hij riep, ik steek het huis in brand!
Ik moet haar bloed van mijn vuile handen wassen,
of ik moet branden in het vuur of verdrinken in de plassen.
Zo heeft niemand weet wat ik hier jou aandeed.
Maar ontkomen deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in den weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid die niemand kan verklaren,
die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Zo gingen jaren heen, en de kinderen miste hun vader,
die niets meer at en niets meer dronk,
maar niet stierf hoe graag hij het ook wilde,
alsof God hem eeuwig leven schonk.
Mooi! Je weet toch hopelijk wel dat Elsschot 'Het Huwelijk' in Rotterdam heeft geschreven, in de Starinckstraat in delfshaven om precies te zijn. Op dat moment was hij ca 22 jaar en net 1 of 2 jaar getrouwd. Zijn vrouw, Fine, is trouwens een dag na zijn overlijden in haar slaap ook overleden.
BeantwoordenVerwijderenHey, thanks voor de verbetering, ik heb em gelijk veranderd. Ik wist dat hij het in Rotterdam had geschreven ja, maar ik niet in Delfshaven, 500 meter van mijn huis vandaan. Het voelt wel tof op een of andere manier.
BeantwoordenVerwijderen